________________
सर्व जीवनी रक्षा भाग २०
४३
तेणे क के कोमल मनुष्यना काळजानुं सवा टांकभार मांस होय तो आ रोग मटे. तमे राजाना प्रियमान्य छो माटे तमारे त्यां ए मांस लेवा आव्यो छं. प्रत्येक सामंत विचार्य के काळजानुं मांस हुं मुवाविना, शी रीते आपी शकुं ? एथी अभयकुमारने पुछयुंः महाराज, ए तो केम थई शके ? एम कही पछी अभयकुमारने केटक द्रव्य पोतानी वात राजा आगळ नहि प्रसिद्ध करवा ते प्रत्येक सामंत आपता गया अने ते अभयकुमार लेता गया. एम सघळा सामंतोने घेर अभयकुमार परी आव्या. सघळा मांस न आपी शक्या, अने आम तेमणे पोत नी वात छुपाववा द्रव्य आप्यं. पछी बीजे दिवसे ज्यारे सभा भेळी थइ त्यारे सघळा सामंतो पोताने आसन आवीने वेठा. राज पण सिंहासनपर विराज्या हता. सामंतो आवी आवीने गइ बालनुं कुशळ पूछवा लाग्या. राजा ए वातथी विस्मित थया. उभयकुमार भणी जोयुं एटले अभयकुमार वल्या. महाराज काले आपना सामंतो सभामा बोल्या हता के हमणां मांस सस्तुं मळे छे. जंथी हुं तेओने त्यां लेवा गयो हतो, त्यारे सपळाए मने बहु द्रव्य प्युं; परंतु काळजानुं सवा पैसाभार मांस न आप्युं त्यारे ए मांस सस्तु के मधुं ? वधा सामंतो सांभळी शरमथी नीचुं जोइ रखा. कोइथी कंइ बोली शकायुं नहि. पछी अभयकुमारे कयुंः आ कं में तमने दुःख आपवाकर्यु नथी, परंतु बोध आपवा कयुं छे. अपणने आपणा शरीरनुं मांस आप पडे तो अनंतभय थाय छे, क रण आपणा देहनी आपणने प्रियता छे, तेम जे जीवनुं ते मांस हशे तेनो पण जीव तेने वहालों हशे. जेम आपणे अमूल्य वस्तुओ आपीने पण पोतानो देह बचावीए छी तेम ते विचारां पामर प्राणीओने पण होवुं जोइए. आपणे समजणवाळां, बोलतां चालतां प्राणी छइए. ते विचारां अवाचक अने निराधार प्राणी छे. तेमने मोतरूप दुःख आपीए
