________________
उस पर
सुख विषे विचार भाग ३. दुःखनी वात करी. ते शेठे मने बोलावी अमुक काममां गोठव्यो, जेमां हुँ मारा पोषणथी चोगणुं पेदा करतो हतो. ए वेपारमा मारुं चित्त ज्यारे स्थिर थयुं त्यारे भारतसाथे ए वेपार वधारवा में प्रयत्न कर्युः अने तेमां फाव्यो, बे वर्षमां पांच लाख जेटली कमाइ थइ. पछी शेठ पासेथी राजी खुशीथी आज्ञा लइ में केटलोक माल खरीदी द्वारिका भणी आववानुं कयु. थोडे काळे त्यां आवी पहोंच्यो, त्यारे बहु लोक सन्मान आपवा मने सामा आव्या हता. हुं मारांकुटुंबीओने आनंदभावथी जइ मळ्यो. तेओ मारा भाग्यनी प्रशंसा करवा लाग्या. जावेथी लीधेला माले मने एकना पांच कराव्या. पंडितजी ! त्यां केटलाक प्रकारथी मारे पाप करवां पड्यां हताः पुरुं खावा पण हुँ पाम्यो नहोतो; परंतु एकवार लक्ष्मी साध्य करवानो जे प्रतिज्ञाभाव को हतो ते प्रारब्धं योगथी पळ्यो. जे दुःखदायक स्थितिमां ई हतो ते दुःखमां शुं खामी हती ? स्त्री, पुत्र ए तो जाणे नहोतांज, माबाप आगळथी परलोक पाम्यां हतां. कुटुंबीओना वियोगवडे अने विना दमडीए जावे जे वखते हुँ गयो ते वखतनी स्थिति अज्ञानदृष्टिथी आंखमां
आंसु आणी दे तेवी छे; आ वखते पण धर्ममां लक्ष राख्यु हतुं. दिवसनो अमुक भाग तेमां रोकतो हतो, ते लक्ष्मी के एवी लालचे नहीं; परंतु संसारदुःखथी ए तारनार साधन छे एम गणीने. मोतनो भय क्षण पण दूर नथी, माटे ए कर्त्तव्य जेम बने तेम त्वराथी करी लेवू, ए मारी मुख्य नीति हती. दुराचारथी कंइ सुख नथी, मननी तृप्ति नथी, अने आत्मानी मलिनता छे. ए तत्व भणी में माझं लक्ष दोरेलु हतुं.
