________________
सुख विषे विचार भाग १. देव तो कोइ तृष्ट थशे; पण पछी ते आगळ सुख कयु मागवू ? तप करी पछी मागवानुं कंइ सूजे नहि, अथवा न्यूनाधिक सूजे ता करेल तप पण निरर्थक जायः माटे एक वखत आखा देशमा प्रवास करवो. संसारना महत्पुरुषोनां धाम, वैभव अने सुख जोवां. एम निश्चय करी ते प्रवासमां नीकळी पडयो. भारतनां जे जे रमणिय अने रीद्धिमान शहेरो हतां ते जोयां. युक्तिप्रयुक्तिए राजाधिराजनां अंतःपुर, सुख अने वैभव जोयां. श्रीमंतोना आवास, वहिवट, बागबगीचा अने कुटुंब परिवार जोया; पण एथी तेनुं कोइ रीते मन मान्युं नहि. कोइने स्त्रीनुं दुःख, कोइने पतिनुं दुःख, कोइने अज्ञानथी दुःख, कोइने वहालांना वियोगर्नु दुःख, कोइने निर्धनतानुं दुःख, कोइने लक्ष्मानी उपाधिनुं दुःख, कोइने शरीर संबंधी दुःख, कोइने पुत्रनु दुःख, कोइने शत्रुनु दुःख, कोइने जडतानुं दुःख, कोइने मावापर्नु दुःख, कोइने वैधव्य दुःख, कोइने कुटुंबनु दुःख, कोइने पोताना नीच कुळनुं दुःख, कोइने प्रीतिर्नु दुःख, कोइने इानुं दुःख, कोइने हानिनुं दुःखः एम एक, बे विशेष के बधां दुःख स्थळे स्थळे ते विप्रना जोवामां आव्यां. एथी करीने एनुं मन कोई स्थळे मान्युं नहि ज्यां जुए त्यां दुःख तो खरुंज. कोइ स्थळे संपूर्ण सुख तेना जोवामां आव्युं नहि. हवे त्यारे शुं मागवू ! एम विचारतां विचारतां एक महा धनाढ्यनी प्रशंसा सांभळीने ते द्वारिकामां आव्यो. द्वारिकां महारीद्धिमान, वैभवयुक्त, बागबगीचावडे करीने सुशोभित अने वस्तीथी भरपूर शहेर तेने लाग्यु. सुंदर अने भव्य आवासो जोतो, अने पूछतो पूछतो ते पेला महा धनाढ्यने घेर गयो. श्रीमंत मुखग्रहमां बेठा हता. तेणे अतिथि जाणीने ब्राह्मणने सन्मान आप्यु, कुशलता पूछी; अने तेओने माटे भोजननी योजना करावी. जरा वार जवा दई धीरजथी शेठे ब्राह्मणने पूछयुः आपनुं आगमनकारण जो मने कहेवा जेवू
