________________
અંબિકા તારી પર ચારે હાથે પ્રસન્ન બની છું ! એથી તને કહું છું : માંગ, માંગ; જે જોઈએ એ માંગ !
| વિમુલના આશ્ચર્યનો અને આનંદનો પાર ન રહ્યો, એનું મસ્તક એ અંબિકા-માતાના ચરણમાં નમી પડ્યું. એ પૂર્વે જ અંબિકાદેવીએ પુનઃ કહ્યું :
“વિમલ ! તારા સત્ત્વ અને સદાચારની અડગતા પર આફરીન થઈ ગયેલી હું તને ત્રણ ત્રણ વરદાન આપું છું, તું અમોઘ બાણાવળી બનીશ, અશ્વના શુભાશુભ લક્ષણ જાણવાની કળા અને મોતીના દાણાનેય જ્યાં શરમાવું પડે, એવી અક્ષર કળાનો તું અજોડ સ્વામી બનીશ ! તેમજ જિનશાસનની અદ્વિતીય અને અનુપમ પ્રભાવનાનો તું સનાતન સર્જક બનીશ. આટલાં વરદાન તો હું મારી ઇચ્છાથી આપી રહી છું. બાકી તારી ઇચ્છા તું હવે પ્રગટ કરી શકે છે !
વિમલ આ સાંભળીને વિનમ્ર વાણીમાં બોલ્યો : માતા અંબિકા ! આપે આપવામાં ક્યાં જરાય કમીના રાખી છે કે, મારે માગવાનું કાંઈ બાકી રહે ? બસ, આપની અનરાધાર કૃપાનો હું આશક છું. આ કૃપાકવચ બનીને આજીવન મારી સુરક્ષા કરવા સમર્થ છે, એવી મારી અણનમ શ્રદ્ધા છે.
વિમલ આટલું બોલીને એક બાળક જે અદાથી માની ગોદમાં લપાઈ જાય, એ રીતની શરણાગતિના ભાવપૂર્વક અંબિકાદેવીના ચરણમાં નમી પડ્યો. થોડી વાર પછી વિમલે આંખ ખોલી, તો અંબિકાદેવી અદશ્ય બની ગયાં હતાં. આજે એનું રોમરોમ હર્ષથી પુલકિત બનીને નૃત્ય કરી રહ્યું હતું. એણે દેહ પર નજર કરી, તો પોતાના દેહ પર સુવર્ણના અનેક અલંકારો ઝગારા મારી રહ્યા હતા, જેની આગળ સૂર્ય-તેજ પણ ઝાંખું જણાતું હતું, દૈવી શક્તિ તરફથી મળેલી સુપ્રસન્નતા અને સંપત્તિને સુરક્ષિત બનાવીને વિમલ ઘરે આવ્યો. એણે ભાઈ નેઢ અને માતા વિરમતિને તરત જ એક ખૂણામાં લઈ જઈને કહ્યું કે, આજે અકાળે અણધાર્યા મારી પર મોતીના મેઘ
૭૦ આબુ તીર્થોદ્ધારક
