________________
વિમલકુમાર ! હવે દૂર-વેધની છેલ્લી કળા બતાવો, જેથી તમને યોગ્ય ઈનામ-અકરામ આપીને હું કંઈક સંતોષ અનુભવી શકું !
પ્રજામાંથી “ધન્ય-ધન્યના પોકારોનો પ્રવાહ એકધારો ચાલુ જ હતો, પણ વિમલના મોં પરની રેખાઓમાં તો એ જ ગંભીરતા અને એ જ ધીરતા અંકાયેલી જોવા મળતી હતી, ગર્વનો ત્યાં છાંટોય દેખાતો ન હતો. હવે પછીનો દાવ અજમાવતા વિમલને માનવ-મેદની ટીકી ટીકીને નિહાળી રહી.
વિમલ ઊભો થયો. કોઈ પણ જાતની ઝાઝી મહેનત વિના બે ડગલાં પાછળ હટી જઈને એણે એવી રીતે વેગપૂર્વક બાણ છોડ્યું કે, વેગના કારણે બાણની ગતિ પણ કોઈ કળી શક્યું નહિ. એથી સૌની આંખ હજી વિમલ ઉપર જ હતી, ત્યાં તો ધનુષબાણ હેઠાં મૂકતાં વિમલે કહ્યું : મહારાજ ! પવનવેગી સાંઢણીને આ પૂર્વ દિશા ભણી દોડાવો, એના અસવારને કહેજો કે, વાવની પાસેના ઘેઘૂર વડલા પાસે જ સાંઢણીને ઊભી રાખે ! ત્યાં વડની કોઈ શાખામાં ચકોર નજરે તપાસ કરવાનું કહેશો, તો ત્યાં કોઈ શાખામાં ખૂંપેલું બાણ મળી આવશે !
ભીમદેવે વિસ્ફારિત હૈયે પૂછ્યું : વિમલકુમાર ! આ વાવ તો અહીંથી પાંચ ગાઉ દૂર છે. શું તમારા બાણનો વેગ આટલો બધો હોવાની શક્યતા છે કે, આંખના પલકારામાં એ પાંચ ગાઉના લાંબા અંતરને આંબી જાય !
વિમલે કહ્યું : મહારાજ ! પ્રશંસા ખાતર નથી કહેતો, પણ પુરુષાર્થથી કેવી “બાણકળા હાંસલ કરી શકાય છે, એની પ્રતીતિ કરાવવા કહું છું કે, આ પૂર્વ દિશા પણ મેં એટલા માટે જ પસંદ કરી કે, મારા બાણના વેગને વડલો ખાળી શકે અને શોધવા જનારને ઓછી મહેનતે બાણ મળી જાય ! બાકી વડલાની વજ દીવાલ વચમાં ન હોય, તો બાણ કેટલું આગળ જાય અને એને શોધવા કેટલી મહેનત પડે, એ
૯૦ %
આબુ તીર્થોદ્ધારક
See (5)
*
*
