________________
હૈયાની સિતારી પર ગિરનારનું ગીત ઘૂંટાતું હતું ! અંબિકા શીલમૂર્તિ હતી. આજીવન એણે કોઈની પર પણ પ્રેમનું પાણી ઢોળ્યું ન હતું, સિવાય પોતાના પતિ ! ભરવગડામાં હવે એ નિર્ભય હતી, પણ ત્યાં તો પેટમાંથી પુકાર ઊઠ્યો : ભૂખ !
માસુમ કળીઓ જે હજી ખીલી-વણખીલી હતી, એ આ વનવગડાના વાયરા શી રીતે ખમી શકે? બાળકોએ કરુણ રુદન આરંભ્ય. એમના હોઠ પર તૃષા ને પેટ પર ભૂખ વંચાતી હતી !
અંબિકાએ ચોમેર આંખ દોડાવી, પણ ન ક્યાંય એવું વૃક્ષ જણાયું જેનાં ફળફૂલ પોતાના પુત્રોનો પેટ પુકાર' શાંત કરી શકે! ન ક્યાંય એવું સરોવર દેખાયું, જેનું ખોબાભર પાણી કરમાતા-કરમાયેલાં હોઠ પર હાસ્યની હરિયાળી સર્જી શકે ! પણ એને પોતાના ધર્મ પર, શીલ પર ને શ્રદ્ધા પર પણ શ્રદ્ધા હતી ! એણે ગિરનારને સંભાર્યો ને બે હાથ જોડીને પ્રાર્થના કરી :
“ઓ વનદેવતા ! જન્મભર મેં મારા પતિ સિવાય ક્યાંય પ્રેમ ન કર્યો હોય અને સ્વપ્નેય જિનધર્મ સિવાય બીજે મેં અહોભાવ ન ધર્યો હોય, તો મારાં માસુમ બાળકોનાં રુદનને, હાસ્યમાં ફેરવી શકું, એવું વાતાવરણ અહીં સર્જાય !!
ને જ્યારે અંબિકાએ આંખ પરથી પાંપણનો પડદો હટાવ્યો, ત્યારે એની સામે એક વૃક્ષ ઊગી નીકળ્યું હતું ને પથ્થરમાંથી પાણી પ્રગટી રહ્યું હતું ! ભૂખ હવે ભાગી ગઈ. તૃષા હવે મટી ગઈ.
ગિરનારની ગીત-ગાયિકા અંબિકાએ ફરી એક વાર ભગવાન નેમની ધૂન મચાવી અને એ ગિરનારની દિશા ભણી, ઝડપી ગતિએ ચાલી નીકળી !
અન્ન-પૂર્ણ ભાજનોની વાત ફેલાતાં જ કોડીનારમાં આશ્ચર્યનું મોજું ફરી વળ્યું ! અંબિકા નાસી છૂટી હતી, એથી એની સાસુએ સંતોષનું
૭૮ ૩ ગિરનારની ગૌરવગાથા
