________________
ગયા હતા. ઘરમાં અંબિકા એકલી હતી, એની આંખ સામે પોતાનાં બે માસુમ બાળકો રમી રહ્યાં હતાં !
ભાગ્યજોગે એટલામાં તો જૈન-નિગ્રંથો આવી પહોંચ્યા. અંબિકાના મન-મયૂરને જાણે આષાઢી-ગર્જનાઓ સંભળાઈ ને ચારે પગે નૃત્ય કરવા માંડ્યું. પર્વ હોવાથી મિષ્ટરસોઈ ઘરમાં બની હતી. અંબિકાએ જૈનમુનિને ભિક્ષા કાજે ભક્તિભીની પ્રાર્થના કરી. મુનિએ સ્વીકાર કર્યો ને લાભ આપીને એ પાછા વળી ગયા !
આજુબાજુના પડોશીઓએ આ જોયું અને એમનાં દિલ અંબિકા પર આગ વરસાવવા મંડી પડ્યાં, એટલામાં તો અંબિકાની સાસુ ત્યાં આવી પહોંચી. લોકોએ બધી વાત વધારીને એને કહી ! એથી એ સાસુને તો જોઈતું હતું એ જ મળી ગયું. દ્વેષનો દવ તો જલતો જ હતો, એમાં જાણે દિવેલ રેડાયું. ધસમસતી એ ઘરમાં આવી અને અંબિકા પર તૂટી પડી :
દુષ્ટા ! આ તે શું કર્યું ! આજે તો મારે છેલ્લો ફેંસલો કરી જ નાંખવો છે ! આ ઘરમાં રહેવું હોય, તો બાળી મૂક જૈનધર્મને! એક મ્યાનમાં બે તલવાર ન રહી શકે ! કાં તું નહિ, કાં તારો ધર્મ નહિ ! આ મિષ્ટ-ભોજન કંઈ એ મૂંડિયા માટે નહોતું બનાવ્યું! મિષ્ટાન્નનું મંગલાચરણ તે મૂંડિયાઓથી કર્યું? ચાલી જા, આ ઘરમાંથી, તારું મોં પણ હવે કોઈ દિ' ન બતાવતી.'
ને સાસુ બાજુમાં પડેલો ધોકો લઈને, અંબિકાને ધીબી નાખવા તૈયાર થઈ ગઈ. અંબિકાએ માન્યું કે, હવે આ ઘર મારે માટે નકામું છે ! એણે જોયું તો આગ વેરતી આંખો, ને પ્રલયનાં મોજાંઓ છોડતા “પાતાળ કળશા” જેવું મોં ! સાસુ જાણે મૃત્યુનું દૂતકાર્ય દઈને ધસી રહી હતી !
અંબિકા ધ્રૂજી ઊઠી. એણે બાજુમાં જ રમતાં પોતાનાં માસુમ બાળ-ફૂલોને કેડમાં ભરાવ્યાં ને જીવ બચાવવા એ વન-વગડાના વાટે નાસી છૂટી ! ગિરનારની ગૌરવગાથા $ ૭૭
