________________
દેવી બોલ્યાં : ધનશેઠ ! સાચને આંચ નથી. તમે કાલે વિક્રમરાજાને કહેજો કે, અમારા ‘સિદ્ધાણં બુદ્ધાણં' સૂત્રમાં અમે ગિરનારનું રોજ સ્મરણ કરીએ છીએ, એ જ પ્રબળ પ્રમાણ છે. ગિરનારની ઇજારદારી કોની? આ સવાલ જ રહેતો નથી !
મધરાતે પણ આ દેવીબોલે ધનશેઠના દિલમાં વિશ્વાસનો સૂર્યોદય થઈ ચૂક્યો. સવાર થઈ. આશા-વિશ્વાસભર્યા હૈયાએ રાજસભામાં આવ્યા.
ધનશેઠે પોતાની વાત રજૂ કરતાં કહ્યું ઃ રાજવી ! ઇતિહાસનાં પાનાંની સાખ અત્યારે બાજુ પર મૂકો, તોય એક સાધારણ વાત પરથી જ વાદનો નિર્ણય થઈ શકે એમ છે. અમે ચૈત્યવંદનના સૂત્રમાં રોજ ગિરનારને યાદ કરીએ છીએ. નાનાં છોકરાંને પૂછો, તોય એ કહી આપે કે, ગિરનાર શ્વેતાંબરોનો ! અમે એને રોજ રોજ યાદ કરીએ છીએ.
વિક્રમને વાત વાજબી લાગી. એમણે વરુણ શેઠ તરફ જોઈને પૂછ્યું : તમારે શું કહેવું છે ?
વરુણ શેઠ પાસે વાત કરતાં લાતનું બળ વધુ હતું, પણ આ તો રાજસભા ! અહીં લાત જય ન અપાવી શકે. એમણે મોં-માથા વિનાની વાતો રજૂ કરી. અંતે વિક્રમે કહ્યું :
‘વરુણ શેઠ ! આવી નબળી વાતોથી વાદ ન જિતાય. ધનશેઠની શરત માન્ય રાખો છો ?’
વરણ શેઠ ઝંખવાણા પડી ગયા. એમને થયું : આમાં માયા કાં ન હોય ! રાતોરાત નવી ગાથા બનાવીને, બધા યાત્રીઓને એમણે ગોખાવી દીધી હોય, એવું પણ કેમ ન બને ? એમણે કહ્યું :
‘રાજવી ! ધનશેઠની વાત કબૂલ ! પણ એ સૂત્ર બોલનાર એમના સંઘનો યાત્રી ન હોવો જોઈએ. આજુબાજુથી કોઈને બોલાવો અને એ જો સિદ્ધસ્તવમાં સ્મરણ કરાવતી ગાથા બોલે, તો ગિરનારના ઈજારદાર એ, બસ !'
ગિરનારની ગૌરવગાથા ૪ ૬૯
