________________
વાત અકાઢ્ય હતી. વીતરાગ જો આભૂષણોથી રાગમય બની જતા હોય, તો પ્રભુની પ્રતિમાને સ્ત્રીઓ સ્પર્શ કરે અને એને રથમાં પધરાવાય, તોય એમને રાગની આગ અડી જ જવી જોઈએ ! વાતનો જવાબ લાતથી વાળતા વરુણ શેઠે કહ્યું :
“એ બધી વેવલી વાતો મૂકો અમારું તો એક જ કહેવું છે. દિગંબરવિધિ પ્રમાણે જ પૂજા કરવી હોય તો કરો, નહિ તો સજા માટે સજ્જ રહો.”
સજા ! ધરમની ધજાને અણનમ રાખવા જતાં સજા મળે જ નહિ ! ને મળે તોય એ સજા શહીદને માટે મજા બને. અમે શહીદ છીએ. શાસનની ને અનુશાસનની શાન અમે નંદાવા નહિ દઈએ.'
વાત વધી પડી. યાત્રાએ યુદ્ધનો વેશ સયો. બંને પક્ષના ડાહ્યા આગેવાનો આગળ આવ્યા, ને નિર્ણય લેવાયો કે, ગિરિનગરના રાજવી વિક્રમની રાજસભામાં બંને પક્ષ પોતપોતાના મંતવ્યો રજૂ કરીને, ગિરનારની ઇજારદારીનો ન્યાય માંગે !
બંને સંધો નીચે આવ્યા. મધ્યાહ્ન વીતી ગયો હતો. સભાનું વિસર્જન થઈ ચૂક્યું હતું. છતાં બંને પક્ષે રાજસભાનાં દ્વાર ખખડાવ્યાં. | વિક્રમરાજ બહાર આવ્યા. પરિસ્થિતિ સાંભળતાં જ એમને વિવાદ વકરેલો જણાયો. એમણે સવાર પર વાત ઠેલતાં કહ્યું :
તમારો નિર્ણય કાલની રાજસભા કરશે.”
બંને પક્ષોના દિલમાં પ્રતીક્ષા અને પરીક્ષાનો પાવક પ્રજવળી ઊઠ્યો : સવાર ક્યારે ઊગે?
ધનશેઠના દિલમાં શ્રદ્ધા હતી : ગિરનાર આપણો જ છે. શ્રદ્ધા અને વિશ્વાસનો ભેટો કરાવવા એમણે રાતે ગિરનારની ગીત-ગાયિકા અધિષ્ઠાત્રી-દેવીને આરાધી. મધરાતે દેવીએ દેખા દીધી. ધનશેઠે પૂછ્યું : મા ! ગિરનાર કોનો? આવતી કાલના નિર્ણય ટાણે આપ વહારે ધાશો ને?
૬૮ તું ગિરનારની ગૌરવગાથા
