________________
ધનશેઠ આ અણધારી આફતનો હજી વિચાર કરે, એ પહેલાં તો આ બધું બની ગયું. એ ઊભા થયા. ત્યાં તો વરુણશેઠનો ગર્વભર્યો અવાજ કાને અથડાયો :
“વીતરાગીને રાગી બનાવવાનો આ ધંધો કેવો ! પ્રભુ તો પ્રભુ છે. હાર ને આભૂષણો એમને ન ખપે.”
ને રહ્યાંસહ્યાં આભૂષણો પણ ફંગોળાઈ ગયાં. ક્યાં ક્ષણ પહેલાં અનેરી આભાથી ઓપતી અદ્દભુત પ્રતિમા ! ને ક્યાં અત્યારે એની પર વીતેલી આશાતના!
ધનશેઠ ને યાત્રીઓનું દિલ સળગી ઊઠ્યું. શેઠે પડકાર નાખ્યોઃ અમારી પૂજાને વેરણછેરણ કરનાર તમે વળી કોણ ?
વરુણ ઝાલ્યો ન રહ્યો. એણેય હાકોટો નાખ્યો ઃ તમે વળી કોણ એટલે? અમે આ તીર્થના માલિક ! અમે આ મંદિર ને મૂર્તિના ઇજારદાર ! તમે શ્વેતાંબરો તો આજકાલના છો. તીર્થ અમારું છું, પછી અમે તમને કહી પણ ન શકીએ?
ધનશેઠને હાડોહાડ લાગી આવ્યું રે ! કેવી આ જોહુકમી ને કેવું આ જૂઠ! ગિરનાર પર વળી દિગંબરોનો હક્ક ક્યારથી? આ તો ઠીક શ્વેતાંબરોની દયા કે, દિગંબરો ગિરનારની યાત્રા કરી શકે છે! શેઠે કહ્યું :
ગિરનાર કોનો છે અને કોનો નથી એનો નિર્ણય આપણે કરીએ, એ પહેલાં જ ઇતિહાસના પાને લખાઈ ગયો છે. હજી એની શાહી પણ પૂરી સુકાઈ નથી. આંચ કે લાંચ સાચને નડતાં નથી. અમારા સંઘની લાગણી દુભાવવા બદલ તમારે તો ક્ષમા માંગવી જોઈએ. જો પ્રભુને આંગી કે ફૂલ ન ખપે, તો તમે પ્રભુને રથમાં કાં પધરાવો છો ? પ્રભુની પ્રતિમાની મર્યાદા એક હાથે ન દોરવી જોઈએ. બંને વચ્ચે ભેદ સમજી લેવો જોઈએ.”
ગિરનારની ગૌરવગાથા જ ૬૭
