________________
વર્ષો પહેલાંની એક ઉષા હજી હમણાં જ ખીલી હતી. ગિરનાર ઝળાંહળાં થતો હતો. એની તળભૂમિ પર આજે આનંદના અવસરિયા રાસ રમતાં હતાં કારણ કે છેક હસ્તિનાપુર જેવી દૂરની ધરતી પરથી નીકળેલો એક યાત્રાસંઘ આજે ગિરનારની ગોદમાં આવી લાગ્યો હતો.
કઈ ગામ-નગરોને ભેટતો ભેટતો એ યાત્રાસંઘ, શત્રુંજયના યુગાદિભગવાનને નમીને જ ચાલ્યો આવતો હતો. યાત્રાનું છેલ્લું તીર્થ હતું : ગિરનાર !
ગિરિ-યાત્રા આરંભાઈ. સંઘપતિ ધનશેઠનો મન-મોરલો કળા કરી ઊઠ્યો. દિવસોનું સ્વપ્ન આજે સાકાર થતું હતું.
વાતાવરણ સૌંદર્ય નીતરતું હતું. ધરતીના કણ કણ જાણે કવિતામય હતાં, કામવિજેતા ભગવાન નેમિનાથનો ભવ્ય દરબાર આવ્યો. યાત્રીઓ નાચી ઊઠ્યાં.
જિન ભક્તીનો મહોત્સવ આરંભાયો. સંઘવી ધનશેઠે પૈસાને આજે પાણી કરતાંય સસ્તા જ ગણ્યા હતા. પંચરંગી ફૂલોની માળા મઘમઘાટ વેરી રહી. ધૂપના મઘમઘાટ વાતાવરણને સુવાસિત કરી રહ્યા. નૈવેદ્યની સોડમે રંગમંડપને ભરી દીધો.
દ્રવ્યપૂજા પૂર્ણ થઈ. ભાવપૂજા શરૂ થઈ. સંગીતના સૂરો રેલાઈ ઊઠ્યા. કોકિલકંઠો રણકાર કરી રહ્યા.
આંખો સંઘ પ્રભુભક્તિમાં ખોવાઈ ગયો. પણ ત્યાં જ રંગમાં ભંગ પડ્યો ! પૂજા અધૂરી રહી! પાછળથી એક બીજો સંઘ આવ્યો. એના સંઘવી હતા વરુણ શેઠ ! એ સંઘ ખૂબ દૂરથી આવ્યો હતો. મહારાષ્ટ્રમાં આવેલા મલયપુરથી સંઘે પ્રસ્થાન કર્યું હતું. સંઘવી દિગંબર મતના અનુયાયી હતા. ભગવાન નેમનાથના અંગે રચાયેલાં આભૂષણો ને કંઠે છવાયેલા ફૂલહારો જોઈને એમનું ધર્મઝનૂન ઝાલ્યું ન રહ્યું. એ આગળ ધસી ગયા. એક જ ઝાટકે એમણે ફૂલહારો ને આભૂષણો ફંગોળી દીધાં. યાત્રામાં જાણે યુદ્ધની ભૂમિકા રચાવા માંડી !
૬૬ & ગિરનારની ગૌરવગાથા
