________________
હતી, કારણ ખેંગાર જો સિંહ હતો, તો પોતે એક અષ્ટાપદ હતા ! એમણે માંત્રિક-શક્તિથી એક કિલ્લો ઊભો કર્યો હતો. જેની નીચે ચોમેર ઘૂઘવતાં પાણી હોય અને ઊંચે સર્વભક્ષી જ્વાળાઓના ભયંકર ભડકા હોય !
ગામેગામથી તીર્થની રક્ષા કાજે, એકઠા થયેલા જૈનસંઘો કિલ્લાનું કવચ ઓઢીને અભય બની ગયા ! મુનિ બળભદ્રને વિશ્વાસ હતો કે, હમણાં જ ખેંગારની સેના માર માર કરતી આવવી જ જોઈએ. એમણે કાંગરેથી જૂનાગઢ ભણી એક નજર ફેંકી, તો વિરાટ સૈન્ય કારમી હતાશા સાથે ઊભું હતું. હતાશાની વસમી નાગચૂડે પ્રત્યેકના દેહ પર ભયાનક ભરડો લીધો હતો.
સેનાપતિની નજર મુનિ બળભદ્રને આંબી ગઈ. એણે ખાઈની નજીક આવીને કહ્યું :
બળભદ્ર ! હજી કહું છું કે, સમજી જા ! ખેંગારની ખફા-મરજી એટલે જ કરપીણ મોત !”
મુનિ બળભદ્ર બાજુમાં પડેલી એક સોટી ઉઠાવતાં કહ્યું માંત્રિકવિદ્યાનાં હજી વધુ ચમકારા જોવા છે, સેનાપતિ ? મારા અમીટ ને અતૂટ બળનું હજી પણ પારખું નથી થયું ? જુઓ...!”
રાતાં કણેરની એક સોટી મુનિએ ચોગમ વીંઝી અને વીંઝતાંની સાથે જ આજુબાજુનાં વૃક્ષોની અગ્ર-ડાળીઓ ભૂમિશાયી બની ગઈ !
વિરાટ-સેનાને નિરવધિ આશ્ચર્ય વીંટળાઈ વળ્યું ! સેનાપતિ ઝંખવાણો પડી ગયો ! આ શક્તિ? કોણ આને નાથી શકે?
સેનાપતિને બળનું વધુ પારખું કરવાની ઇચ્છા થઈ. એણે વ્યંગમાં કહ્યું :
સર્જનનો સંહાર તો બધા કરી શકે ! વિરલો તો એ કહેવાય, જે સંહારમાં સર્જન ખડું કરે ! ડાળીઓ વૃક્ષથી છૂટી તો પાડી શકાય, શું આ ડાળીઓને પાછી સાંધવાનું બળ છે, તમારી પાસે ?”
ગિરનારની ગૌરવગાથા પપ
