________________
ભિમ્મુ-સંઘ, મંત્રી-મંડળ અને આખો રાજપરિવાર ચિંતાની ચિતામાં બળી રહ્યો હતો.
ખેંગારે ત્રાડ પાડી. રાજ પરિવાર એને વીંટળાઈ વળ્યો.
ફૂંકો રણભેરી, બજાવો રણ-ખંજરી, સજાવો સમશેરો, સજ્જ કરો સેના અને બળભદ્રને જીવતો ને જીવતો પકડીને હાજર કરો !”
હાકલ કરતાં કરતાં તો ખેંગારની વેદનાએ ઉગ્ર રૂપ પકડ્યું. સિંહનાદ જ્યાંથી નીકળ્યા હતા, ત્યાંથી બકરીના બેં બેં અવાજ નીકળવા માંડ્યા : નથી સહેવાતી આ વેદના-ઝીંકો ! મારી વાલાને ઠારવા કોઈ તો જલધાર બનો !
“ત્રાહિ ત્રાહિની ત્રાડોથી જૂનાગઢ ગુંજી ઊઠ્યું ! મહામંત્રીએ બીજી બાજુ નગારે ઘાવ દીધો અને વિરાટ સેનાને યુદ્ધના વેશમાં સજ્જ કરી, જે બળભદ્રને કેદ કરે !
કેસરિયાં કરવા વિરાટસેના નીકળી પડી. આશા અને વિશ્વાસનો શ્વાસ સેનાનો પ્રાણ હતો ! જૂનાગઢ જોઈ રહ્યું કે, મુઠ્ઠીભર જૈનો પર વિરાટસેના ધસમસતી જઈ રહી છે !
મોખરે સેનાપતિ હતો. પોતાના શૂરાતન પર એને શ્રદ્ધા હતી, પણ એણે બહાર આવીને જોયું, તો નરી હતાશા જ ચોમેરથી આવીને એને વીંટળાઈ વળી !
ઘડી પહેલા જ્યાં કશું જ ન હતું, ત્યાં એક અભેદ્ય કિલ્લો ઊભો ઊભો ખેંગારની સેનાને પડકારી રહ્યો હતો ! એની ચોમેર ઊંડી ખાઈમાં જાણે સમુદ્ર તુફાને ચડ્યો હોય, એવા પાણીના ઘુઘવાટ સંભળાતા હતા અને કિલ્લાના કાંગરે અગ્નિની સર્વભક્ષી જ્વાળાઓ પોતાની કાતિલ જીભથી લબકારા મારી રહી હતી ! શૂરાઓનું શૂરાતન શાપિત બની જાય, એવું ભયાનક આ હતું!
મુનિ બળભદ્ર જાણતા હતા કે, પોતે એક સિંહનેસૂતેલા નહિ, પણ જાગતા સિંહને છંછેડીને આવ્યા છે, પણ ડરવાની કંઈ જરૂર ન
- ૫૪ ગિરનારની ગૌરવગાથા
