________________
‘દેવદર્શન અમોઘ હોય છે. કદીક પણ નિષ્ફળ જાય, એ દેવદર્શન નહિ ! વરદાન માગો, આપવા તૈયાર છું! ભિક્ષા મારા હાથમાં છે, જરૂર છે ભિક્ષાપાત્રની.” - દેવે ઘણી વિનંતી કરી,પણ સૂરિદેવે ભિક્ષાપાત્ર ન ધર્યું, તે ન જ ધર્યું !
શ્રી યશોભદ્રસૂરિજી વરદાન માગ્યા વિના જ પાછા ફર્યા, પણ આ તો દેવ-દર્શન હતું, જે કદી અફળ ન જાય ! દેવે એક બ્રાહ્મણનું રૂપ ધારણ કર્યું અને આચાર્યદેવને બે અણમૂલી વસ્તુઓ સમર્પિત કરી ! એક અદ્ભુત “અંજનીને જેને આંખમાં આંજવાથી સ્વર્ગને નજરોનજર નિહાળી શકાય, અને બીજી એક મંત્ર-વિદ્યાની પ્રત!
સિંહણના દૂધને પીવાની કે પચાવવાની વાત તો દૂર રહી, પણ એને ધારણ કરવામ સુવર્ણપાત્ર જોઈએ.
દેવદીધી મંત્રની પ્રતને આચાર્યદેવ એક વાર વાંચી ગયા અને બધી વિદ્યાઓ એમને સિદ્ધહસ્ત થઈ ગઈ ! એમને થયું કે, આ પ્રતમાં રહેલા સિંહણના દૂધને કોઈ ધારી નહિ શકે અને ધારશે, તો જીરવી નહિ શકે! એમણે મુનિ બળભદ્રને બોલાવીને કહ્યું :
જા ! આ ગુપ્ત-પ્રત સૂર્યમંદિરમાં જઈને પાછી આપી આવ! દેવને મારા તરફથી કહેજે કે, આ દૂધ સિંહણનું છે. સિંહ બાળ જ એને પીને પચાવી શકે !”
પોતાના સંદેશ સાથે ગુપ્ત-પ્રત, આચાર્યદેવે મુનિને આપી દીધી. વધુ પડતી જિજ્ઞાસા કોઈ વાર જિજ્ઞાસુને એના પથ પરથી ભ્રષ્ટ કરવામાં અચૂક કારણ બની જાય છે.
મુનિ બળભદ્ર પણ મંત્ર-જિજ્ઞાસુ હતા, વચમાં જ એમણે એ ગુપ્તપત્રનાં ત્રણ પૃષ્ઠો છૂપાવી દીધો અને સૂર્યમંદિરમાં જઈને બાકીની પ્રત દેવના ચરણે ધરી દીધી !
૪૬ હું ગિરનારની ગૌરવગાથા
