________________
ઉદાસી હતી, ત્યાં ઉજમાનો ઉત્સવ રચાઈ ગયો ! જૈન સંઘનું પ્રતિનિધિત્વ લઈને એક સંદેશવાહક મુનિ બળભદ્રને તેડવા ચાલી નીકળ્યો. પવનવેગી સાંઢણીનાં દર્શન આંખથી અગોચર ન થયાં, ત્યાં સુધી એ દિશામાં જૈન-સંઘની મીટ અમીટ જ રહી !
ગુપ્તવેશ! ગુપ્તદેશ!
મુનિ બળભદ્રનો વેશ ગુપ્ત હતો અને દેશ પણ ! છેલ્લા કેટલાક સમયથી એમણે એક ગુફાને પોતાનું રહેઠાણ બનાવ્યું હતું. જ્યાં ઝરણાંના ઝંકારોમાંથી દિન-રાત પ્રકૃતિનું સંગીત સંભળાયા કરે, એવી ગિરિકંદરાઓની વચ્ચે એ ગુફા આવેલી હતી. ગુફામાં જ્યારે બળભદ્ર મુનિ બિરાજતા ત્યારે એમના દેહનું ઢાંકણ શ્રમણવેશ બનતો હતો અને જ્યારે તેઓ ગુફાની બહાર પગ મૂકતા ત્યારે એક ગોવાળનો વેશ એમના શ્રમણવેશ પર ઢંકાઈ જતો !
એક જૈનશ્રમણ અને ગુપ્તવેશ?
મુનિ બળભદ્રની જીવન-ઘડીમાંથી સરી પડેલા રેતકણોનું સંશોધન આનો જવાબ આપવા સમર્થ ગણાય.
આચાર્યપદનો મેરુભાર શિર પર લદાયા પછી જીવન-જ્યોતનાં દિવેલ-દિવેટ જ્યાં સુધી ન ખૂટે અને એની તેજશિખા જ્યાં સુધી ન તૂટે, ત્યાં આઠ કોળિયાથી જ આયંબિલ કરવાના ભીખ શપથ જેમણે સ્વીકાર્યા હતા, એવા શ્રી યશોભદ્રસૂરીશ્વરજી મહારાજ એ યુગના જબ્બર માંત્રિક હતા, અજબ-ગજબના મંત્રો અને એના ફળદાતા દેવતાઓ એમના દાસ હતા. મુનિ બળભદ્ર એમના જ એક આજ્ઞાંકિત શિષ્ય હતા.
માનવી જેને ધ્યેય બનાવે છે અને એ ધ્યેયની ખાતર આગળ જતાં મોટી વયે પોતાનું જીવન અવસર આવ્યું કુરબાન કરી દે છે. વટવૃક્ષ રૂપે એ ધ્યેય ભલે મોટી ઉંમરે દેખાઈ આવે, પણ એનાં બીજ અને અંકુરો તો શૈશવમાં જ ઊગીને ઊભાં થઈ ગયાં હોય છે.
ગિરનારની ગૌરવગાથા
