________________
શિલા પરથી છેક રત્નની પડખે એ કૂદી પડ્યો. પણ કંચન કંચન હતું, જેમ જેમ એની પર અગ્નિના અભિષેક થતા હતા, એમ એમ એની ઉજ્જવળતા વધતી જતી હતી. શહીદ-રત્ન જાણે પર્વત બનીને ઊભા હતા. આ બધા ઉપસર્ગો ને ઉપદ્રવોની એમના પર જરીકે અસર ન પડી. એમનું એક રોમ પણ ઊંચું ન થયું, જાણે રત્નનો દેહ આજે પાણી મટીને પર્વત બન્યો હતો !
પિશાચ સમસમી ઊઠ્યો ! પોતાની આટલી પ્રચંડ લીલા જો એક પર્વત આગળ પણ ભજવાઈ હોત, તો એ થર થર ધ્રૂજી ઊઠત! માણસમાં આટલી અડોલતા? શું મારી શક્તિ લાજશે ? છત્ ! હમણાં જ છેલ્લો દાવ અને છેલ્લો ફેંસલો !
પિશાચ હવે પિશાચ બન્યો. એણે પોતાના વાઘનખી પંજામાં રત્નને ભીડવ્યો; પંજો ખૂબ જ અધ્ધર લઈ લીધો ને રત્નને આકાશમાં ચક્કર ચક્કર ઘુમાવીને એણે દૂર દૂર ફંગોળી દીધો! આવું એણે એક નહિ, બે નહિ, ત્રણ ત્રણ વાર કર્યું, તોય કંચન કથીર ન બન્યું ! રત્ન પોતાની પ્રતિજ્ઞામાં અણનમ જ રહ્યા.
પિશાચે હવે મગજ ગુમાવ્યું. એનો ક્રોધ બેકાબૂ બન્યો : રાક્ષસીશક્તિ આગળ પણ શું માનવીય બળનો જ વિજય? એણે રત્નશ્રાદ્ધને પોતાની મુઠ્ઠીમાં ઉપાડ્યો ને એક અંધારી, ઊંડી ને પાતાળતળી ગુફામાં ફેંકી દીધો. ગુફાનું દ્વાર ખુલ્યું હતું. ત્યાં એક વિરાટકાય શિલા ગબડાવીને એ દ્વારને એણે પૂરી દીધું.
પિશાચ હવે મેદાનમાં આવી ઊભો. એણે એક સિંહનાદ કર્યો ને પર્વતની શિલાઓ ધ્રૂજી ઊઠી ! એણે પોતાનું ડમરુ જોર જોરથી ઘુમાવ્યું અને ધ્રુજાટના એ ધ્વનિ વધુ કરુણ ને ભયાનક બન્યા ! છતાં રત્નશ્રાવક અડોલ હતા ! પઉમિણિ અણનમ હતી ! ને કોમલ અડીખમ બનીને ઊભો જ હતો !
૩૪ જી ગિરનારની ગૌરવગાથા
