________________
કંચન હવે કસોટી પર ચડતું હતું. અગ્નિસ્નાન કાજે અગ્નિકુંડમાં ઝંપલાવવા એ તૈયાર થઈને ઊભું રહ્યું !
મૃત્યુ-પથને પોતાના પગ નીચે ખૂંદીને ત્રણ ત્રણ શહીદો ત્યાં આવી ઊભા, જ્યાં પિશાચ પોતાનું કાળ-ડમરુ ઘુમાવતો ઘુમાવતો મૃત્યુના રાસડા લઈ રહ્યો હતો !
વીર-શહીદ રત્નશ્રાવક છેક પિશાચની નજીક જઈને ઊભા. એમણે ‘ગિરનાર ને નેમિનાથ'ની ધૂન પોતાના દેહના કણ કણમાં ઘૂંટતી કરી અને કાયોત્સર્ગમાં અડીખમ બનીને ઊભા રહી ગયા. ગરવો ગઢ ગિરનાર એમની આંખમાં સમાઈ ગયો. કામવિજેતા ભગવાન નેમ, એમના અંતરમાં બિરાજ્યા હતા ! આખું જગત એમણે પોતાની નજર આગળથી ભૂંસી નાખ્યું હતું અને તેઓ જાણે મરીને જીવવા અણનમ ખડા રહી ગયા હતા !
રત્નશ્રાદ્ધથી થોડે દૂર એક વીરાંગના પર્વતની જેમ અડોલ ખડી રહી ગઈ. અંગના આજે વીરાંગના બની હતી, પોતાનું સ્ત્રીત્વ વીસરી જઈને, એ શૂરાતનના ખેલ ખેલવા નીકળી પડી હતી અને પોતાના પતિદેવનું કૌશલ્ય કાંક્ષવા એમની પાછળ આવીને કાયોત્સર્ગમાં એ સ્થિર બનીને ઊભી રહી ગઈ. એ હતી પમિણિ !
ઓહ ! અને આ બહાદુર કોણ ? બાળ છતાંય બહાદુર એ હતો કોમલ ! પોતાનાં માતા-પિતાના પંથે એ પણ મૃત્યુને મળી લેવાની ઝંખના સાથે પલાણ્યો હતો અને માતૃદેવ ને પિતૃદેવની કુશળકામના ઝંખતો ઝંખતો એય કાયોત્સર્ગની મુદ્રામાં ઊભો રહી ગયો હતો.
શહીદો સામે જ ઊભા હતા. એમને ડારવા-ડરાવવા પિશાચે અટ્ટહાસ્ય કર્યું. એના ભીષણ પડઘાઓથી વન આખું ગાજી ઊઠ્યું ! પિશાચે પોતાનું ડમરુ જોર-જો૨થી આકાશમાં ઘુમાવ્યું ને વાતાવરણમાં વધુ ભીષણતા ને કરુણતા જામતી ગઈ ! એણે પોતાની આંખમાંથી અગ્નિકણો ફેંક્યાં, મોંમાંથી જ્વાળામુખી વહેતો કર્યો અને રત્નશ્રાવકને ડરાવવા પોતાનો વાઘનખી-પંજો લંબાવ્યો ! એણે એક છલાંગ મારી ને ગિરનારની ગૌરવગાથા ૪ ૩૩
