________________
આંખે આંખે આતુરતા હતી. અંતરે અંતરે જિજ્ઞાસા હતી ! સહુની મીટ, ગિરિ-પ્રદેશ ભણી હતી ત્યાં તો જવાંમર્દોનું એ જૂથ, સહુની આંખે ચડ્યું. એનું ક્ષેમકુશળ જોઈને, બધાને ભાવિ પ્રકાશમય જણાયું!
શ્રાદ્ધરત્ન સહુથી પહેલાં ઊભા થયા ને સામા ગયા. જૂથ પાસેથી સમાચાર જાણીને તેઓ આનંદથી બોલી ઊઠ્યા :
“ઓહ ! ધન્ય ઘડી અને ધન્ય ભાગ્ય ! જો એક બલિ દ્વારા એ પિશાચ હસી ઊઠતો હોય અને આખો સંઘ હેમખેમ ગિરનાર જઈ શકતો હોય, તો એ બલિ તરીકે હોમાવા હું જ તૈયાર છું!
આખો સંઘ ટોળે વળીને ઊભો. જેણે જેણે આ બલિદાનની વાત અને રત્નશ્રાવકની હોમાવાની હિમાયત સાંભળી, એણે એણે કમકમાં અનુભવ્યાં. સંઘ સમસ્તમાં આ વાતે સનસનાટી ફેલાવી દીધી. પઉમિણિ આ સાંભળતાં જ દોડતી આવી. મોતના મોંમાં ચવાઈ જવાની એણે તૈયારી બતાવી ! રત્નના ભાઈઓ મદન અને પૂર્ણસિહ પણ કેસરિયાં કરવા સજ્જ થઈને આગળ ધસી આવ્યા.
સંઘપતિ રત્નનો પુત્ર કોમલ પણ આ વાત સાંભળતાં જ કૂદકો મારતો દોડી આવ્યો ને એણે કહ્યું :
“ઝેરનો આ કટારો તો હું જ પી જઈશ ! મારા એક બલિના જ બળે આખા સંઘનું કુશળ જો અખંડ રહેતું હોય, તો એ મૃત્યુ મારે માટે મિત્ર છે. હું એને બાહુ પ્રસારીને ભેટીશ !'
-ને બસ, મૃત્યુને ભેટવા જવાનો ત્યાં સંઘર્ષ મંડાઈ ગયો ! મૃત્યુ જાણે એ જવાંમર્દોને મન આજે માત્ર વેશાન્તર જેવી સામાન્ય વિધિ બની ગઈ હતી ને સહુ પોતાનું મૃત્યુ કબૂલ રખાય, એ કાજેની ઝારઝાર ઝંખના સેવી રહ્યા હતા.
રત્નશ્રાદ્ધ આજે અણનમ યોદ્ધો બની ગયો હતો. એના ઊકળતા રક્તકણોમાં “મૃત્યુ મૈત્રીનો ધર્મસંદેશ ફાટ ફાટ બનીને ઘૂમતો હતો. ગિરનારની ગૌરવગાથા છું ૩૧
