________________
કોણ છો તમે ? દેવ કે દૈત્ય ? શા માટે તમે ઉપદ્રવ કરો છો ? આપ દેવ હો, તો અમે એ પ્રમાણે આપની પૂજા કરીએ, આપ દૈત્ય હો, તો એ પ્રમાણે આપની પૂજા કરીએ.?
પિશાચ તો આજે પ્રલય-નૃત્યના ઠેકા લઈ રહ્યો હતો. એ કાળમૂર્તિનું મોં ખૂલ્યું. હાથીના દાંત જેવી બે દાઢાઓ બહાર નીકળેલી હતી ! ભૂખરાં વાળની સૂકી ને લાંબી લટો અગ્નિ-જવાળાની જેમ ઊછળી રહી હતી! એ બોલ્યો :
જો કોઈ એક ડગલું પણ આગળ વધશે, તો એને હું ઊભો ને ઊભો ચીરી નાખીશ ને જીવતો ને જીવતો ખાઈ જઈશ ! ઊભા રહો...”
-ને એ પિશાચે પોતાનો પંજો લાંબો કર્યો !
રક્ષક-મંડળ સહિત આખો સંઘ ભયનો માર્યો એકી શ્વાસે પાછો હઠી ગયો. સંઘપતિ રત્નશ્રાદ્ધની આગળ રક્ષક-મંડળે આ ચકચારભરી વાત રજૂ કરી. એ પણ એક ક્ષણ તો સન્ન થઈ ગયા. રે! આ વિજ્ઞ? આવું જીવલેણ ? ખરે જ શ્રેયનો પંથ વિક્નોનો !
વિરાટ સંઘ એક ખુલ્લા મેદાનમાં એકત્રિત થઈ ગયો ! અનુભવી લોકો આવેલી આ સમસ્યાને હલ કરવા વિચારે ચઢ્યા. જ્યોતિષીઓ પોતાનાં ટીપણાં ખોલીને ગ્રહ, નક્ષત્ર અને તારાને પોતાની આંગળીને વેઢે રમાડવા લાગ્યા ! કોઈએ પ્રયાણના મુહૂર્ત પર આ આખી આપત્તિ ઢોળી દીધી, તો કોઈ વળી શકુન-અપશકુનની ચર્ચામાં પડ્યા.
કાયરો બોલ્યા : જીવતો નર ભદ્રા પામે ! માણસ જીવતો હશે, તો આવી આવી ઘણી યાત્રાઓ ફરીથી પણ કરી શકશે. માટે પાછા ફરો ભાઈઓ !
વીરોની વાણી હતી: જીવનદ્વારે આવતો અને એ દ્વારને ખખડાવતો મૃત્યુ જ એક એવો અતિથિ છે કે, જે એક જ વાર આવે છે, તો પછી મૃત્યુની ધ્રુજારી શી ? ચાલો, જવાંમર્દી આગેકદમ ! નેમિના ધ્યાનમાં મરીશું, પણ પાછા તો નથી જ હઠવું. ગિરનારની ગૌરવગાથા છે ૨૯
