________________
જય શ્વેતાંબરોનો છે! વિજયી શ્રી બપ્પભટ્ટસૂરિજી છે!” જેના પક્ષે હાર તેને દેશત્યાગ! આ શરત નક્કી હતી ! અગિયાર અગિયાર રાજાઓ પોતાની પર ઝીંકાયેલી દર્દીલી હારને જોતા જ રહ્યા અને શ્વેતાંબરોનો જયનાદ તો જાણે શૂળ બનીને એમના કાનને કોતરી રહ્યો !
ત્યાં તો શ્રી બપ્પભટ્ટિસૂરિજી ઊભા થયા. વિજયની એકાદ પણ ગર્વનરેખ એમના મોં પર વંચાતી ન હતી. તેઓએ નવી દરખાસ્ત રજૂ કરી :
રાજન્ ! જય તો સત્યનો જ થયો છે અને તીર્થ કોનું છે, એ પુરવાર પણ થઈ ચૂકયું છે. છતાંય હું હજી નવી દરખાસ્ત રજૂ કરું છું કે, બન્ને પક્ષો આ તીર્થની અધિષ્ઠાયિકા-અંબાદેવીને આરાધે ને એની પાસે નિર્ણય માંગે.”
હતાશ-ભગ્નાશ બનેલા પ્રતિપક્ષમાં પાછા પ્રાણસંચાર થયાઃ વિજયની એક અમર આશાએ પાછા તેઓ કૂદી પડ્યા :
કબૂલ, કબૂલ! દેવીનો નિર્ણય જ આખરી નિર્ણય ગણાશે.” સામા મોરચેથી, એકી સાથે અવાજો પર અવાજો ઊડ્યા !
ને સમરાંગણની ભૂમિ, સાધનાભૂમિ બની ગઈ ! બન્ને પક્ષના સાધકો શ્રદ્ધાપૂર્વક સંકલ્પ સાથે, પલાંઠી લગાવીને બેસી ગયા. વાતાવરણમાં શાંતિનું મોજું ઘૂમી વળ્યું. ઘડી પળ પહેલાંના વાદવિવાદ આથમી ગયા અને વિરાટ મેદની કોઈ ભેદીરહસ્યનો તાગ પામવા આતુરઅંતરે અજ્ઞાતને અવલોકી રહી.
એ જ શાંતિ ! એ જ પ્રશાન્તિ !
પળ બે પળ ને અર્ધઘટિકા વીતી ગઈ. પછી આકાશમાં કોઈ તેજઆભા ખીલવાની પૂર્વભૂમિકા રચાઈ. થોડી વાર થઈ ને અજ્ઞાત આકારમાંથી એક સ્પષ્ટ આકૃતિ ધીમે ધીમે ઊભી થવા લાગી !
૨૨ હું ગિરનારની ગૌરવગાથા.
