________________
હજારો મસ્તકો એ દિશા ભણી ઝૂકી ગયાં ! સહુએ પોતાના સંકલ્પછોડ પર વિશ્વાસનું પાણી સિંચ્યું.
એ આકૃતિમાં શાસનદેવી અંબા પધાર્યાં હતાં. એમણે પોતાના તરફથી સત્યનો નિર્ણય જણાવતી બે ગાથાઓ કહી સંભળાવી :
इक्को वि नमुक्कारो जिणवरवसहस्स वद्धमाणस्स संसारसागराओ तारेइ नरं व नारिं वा ॥ १ ॥ उज्जितसेल - सिहरे दिक्खानाणं निसिहिया जस्स
तं धम्मचक्कवट्टैि अरिनेमिं नम॑सामि ॥२॥
અંબાવી આકાશમાં રહીને જ આટલું બોલ્યાં ને અદૃશ્ય બની ગયાં ! અંબાવાણીનો ભાવ આ હતો :
‘ભગવાન મહાવીરને કરાયેલો એક પણ નમસ્કાર, મુક્તિને આપનારો બની શકે છે, પછી નમનાર ભલે પુરુષ હોય કે સ્ત્રી !'
‘તે ધર્મચક્રવર્તી-નેમિનાથ ભગવાનને હું નમસ્કાર કરું છું, જેમનાં દીક્ષા કૈવલજ્ઞાન ને નિર્વાણ : આ ત્રણ કલ્યાણક ગિરનાર પર થયાં છે !’
ગાથાનો અર્થ આટલો જ હતો ! શ્રી બપ્પભટ્ટિસૂરિની પ્રતિભા નાચી ઊઠી. આ અર્થમાંથી જ એમની પ્રતિભા, પોતાના પક્ષનો વિજયઘોષ સાંભળી રહી હતી !
સામો પક્ષ દ્વિધામાં હતો. આ બે ગાથા, કોના પક્ષે વિજયનો નિર્ણય જણાવી ગઈ, એનો એને ખ્યાલ ન આવી શક્યો !
શ્રી બપ્પભટ્ટિસૂરિજી હવે તો મૌન ન જ રહી શક્યા. પોતાના જયની જડબેસલાક યુક્તિને એમની ગંભીર પ્રતિભા પામી ગઈ હતી. એથી એમણે કરુણા-ઝરતી વાણીમાં કહેવા માંડ્યું :
‘રાજન્ ! પ્રતિપક્ષનો એ મુખ્યસિદ્ધાંત છે કે, ‘સ્ત્રીમુક્તિ’ ન જ હોઈ શકે ! સ્ત્રી દુઃખની છેલ્લી ટોચ, સાતમી નારકીને ન પામી શકે, માટે જ એ સુખની છેલ્લી ટોચ, મુક્તિને પણ ન મેળવી શકે. આ
ગિરનારની ગૌરવગાથા ૨૩
