________________
સંઘના નેતા તરીકે સૂરિરાજ બપ્પભષ્ટિ હોય, ને સંઘપતિ તરીકે રાજવી “આમ' હોય, પછી શું કમીના રહે? એક દિવસે મંગલ પળે મહાસંઘનું પ્રયાણ થયું. ધારનો આનંદ આજે નિરવધિ બન્યો હતો. એનું ચિરદષ્ટ સ્વપ્ન હવે સત્યની પગદંડીએ પલાણ્યું હતું.
જાણે ચક્રવર્તીની વિજયયાત્રા જ ન હોય, એવી વિરાટ મેદની ને એવા વિશાળ વૈભવ સાથે સંઘનું પગલું ગિરનાર તરફ બઢવા લાગ્યું, પણ આ સહુની વચ્ચે સૌથી વધુ આકર્ષક ને આશ્ચર્યનું કેન્દ્ર તો હતી : રાજા આમની પ્રતિજ્ઞા !
ક્યાં કાન્યકુબ્ધ ને ક્યાં ગિરનાર ? છતાંય રાજવી આમે એવા શપથ પ્રાણાને પણ પાળવાની તૈયારી સાથે લીધાં હતાં કે, ગિરનારના શણગાર ભગવાન શ્રી નેમિનાથનાં દર્શન-પૂજન કર્યા પછી જ હું ભોજન કરીશ ! સંઘનો પડાવ એક દિવસ સ્તંભતીર્થમાં નંખાયો. ત્યાં એક એવી ઝંઝા ચડી આવી કે, આમનો જીવનદીપ ઝિલમિલ થઈ ઊઠ્યો !
– ૧ – સંઘમાં સનસનાટી મચી ગઈ હતી.
સંઘપતિ આમરાજાની જીવન-જયોત ઝિલમિલી ઊઠી હતી. કાન્યકુબ્ધ છોડ્યાને ઠીક ઠીક દિવસો વીતી ગયા હતા. આમની પ્રતિજ્ઞા પથ્થરની રેખા હતી. ગિરનારનાં દર્શન, પછી જ આહાર-ગ્રહણની એ પ્રતિજ્ઞા અડગ હતી. રાજવૈભવમાં ઊછરેલું એ કોમળ કમળ ક્યાં સુધી પાણી વિના રહી શકે ? સ્તંભતીર્થ પહોંચતાં પહોંચતાં તો એ કમળ મૂરઝાવા આવ્યું. રાજા આમના જીવન-કોડિયે ઘી ન પુરાય, તો એ કોડિયું પળ પછી જ બુઝાઈ જાય, એવી એંધાણીઓ સહુને જણાવા લાગી, પણ રાજા આમ પોતાની પ્રતિજ્ઞાથી તસુ પણ પાછા હઠવા તૈયાર ન હતા ! એમને તો શરીરને હોડમાં મૂકીનેય પોતાના શપથ પાળવા હતા !
૧૬ હું ગિરનારની ગૌરવગાથા
