________________
સૂરિરાજ આમનો મનોભાવ સમજી ગયા. એમણે સંકેતથી મૌન રહેવા સૂચવ્યું. વૃદ્ધની વાણીએ વધુ છૂટ લીધી :
સૂરિરાજ ! ગિરનાર પર આજે જ્યારે શત્રુઓનો ઘેરો અમીટ બનતો ચાલ્યો છે, ત્યારે કલમની અણી છોલીને શાસ્ત્ર-સર્જનનું કાર્ય પણ રહેવા દો ! આજે તો હવે કૃપાણો સજવાનો અવસર છે ! શાસ્ત્ર નહીં, હવે શસ્ત્ર ખખડાવવાં પડશે ! સૂરિજી ! સમજો ને સૌને સમજાવો, જાગો ને જગતને જગાડો.”
એ વૃદ્ધ, શ્રાવક ધાર હતો ! એને આવાં તીખા તમતમતાં બાણ છોડવાનો અધિકાર હતો, કારણ પોતાના પુત્રોને રક્ષાનો સાદ પડતાં જ, વિના વિચારે એણે રણવાટે વિદાય કર્યા હતા. પાંચ પાંચ બલિદાન પછી એની આંખ આંસુભીની નહોતી બની! આવું આત્મવિલોપન કરનાર વખત આવ્યે પોતાના અંદરના અવાજને વાણી વાટે બહાર કાઢતો હોય અને લોકને એમાં વિવેકનો વિનાશ દેખાતો હોય, તો એ શું ક્ષમ્ય ન ગણાય?
ધાર શ્રાવકે લોહીના એ લેખ વાંચી સંભળાવ્યા! ગિરનાર છોડીને એકલો જ ભમતો ભમતો પોતાની ટહેલને ઝીલે એવા શૂરાતનની શોધ કરતો કરતો એ કાન્યકુબ્દ આવ્યો હતો, અને પોતાની ટહેલને ઝીલી લે, એવી જવાંમર્દી આખરે શ્રાવક ધારને મળી આવી !
શ્રી બપ્પભક્રિસૂરિજી એ કાળ અને એ સમયની એક મહાશક્તિ હતા; જે શક્તિએ પોતાના બળે “આમ' જેવા એક મહાન રાજવી પર ચુંબકીય આકર્ષણ પેદા કર્યું હતું !
એ મહાશક્તિએ લોહીના લેખ સાંભળ્યા અને રાજા આમની આગળ ગિરનારનો મહાપ્રભાવ અને અત્યારે એની પર તોળાયેલાં વિદ્ધો : આ બધાંનું વર્ણન, દિલ દ્રવે એ રીતે કર્યું. એ વિદ્ગોને વિખેરવાની સક્રિય પદ્ધતિ પણ એમણે બતાવી અને મહાસંઘ સાથે ગિરનારનું પ્રસ્થાન નક્કી થયું. ગિરનારની ગૌરવગાથા ડું ૧૫
