________________
શહાદતને વરેલા પોતાના શહીદપુત્રોને આનંદ-અનુમોદનની અંજલિ આપીને શ્રાવક ધાર એકાકી જ કોઈ ઠેકાણે ચાલી નીકળ્યા. એમનું ધ્યેય હતું તીર્થરક્ષા! એમની મંજિલ હતી તીર્થરક્ષા !
– – એક વૃદ્ધકાયા કાન્યકુબ્ધમાં ઘૂમી રહી હતી અને પોતાની જિજ્ઞાસાની પ્યાસ બુઝાવવા, એ કંઈને કંઈ કંઈ પૂછી રહી હતી. જનતા એને આશ્ચર્ય સાથે જોઈ રહેતી. એ વૃદ્ધ હતો, છતાંય જવાનને બાજુમાં મૂકી દે, એવું જોર એના પગલે પગલે વેરાતું જતું હતું ! મોં પર કરચલીઓ હતી, મોઢાના મહેલમાં દાંતનાં બત્રીસ સિંહાસનોની બેઠક અખંડ ન હતી, છતાંય એની વાણી પાષાણમાં પ્રાણનો સંચાર કરે એવી હતી !
જનતા એ વૃદ્ધના ખબર-અંતર પૂછવા મથતી, પણ એ તો જવાબ વાળ્યા વિના આગળ વધી જતો ! એ વૃદ્ધકાયા કાન્યકુન્જમાં કોઈને શોધી રહી હતી. થોડા વળાંકો, થોડા રાજમાર્ગો અને થોડી મહેલાતોને વટાવીને એ વૃદ્ધ આગળ ચાલ્યો. એક ઠેકાણે એણે અંદર નજર કરી અને આનંદનો શ્વાસ લેતો એ એકદમ થંભી ગયો!
એ એક ધર્મસભા હતી, જ્યાં વૃદ્ધ થંભી ગયો હતો. સરસ્વતી અને સાધુતાનો સંગમ જેના જીવન-કાંઠે મળતો હતો, એવા એક મહાન સૂરિરાજ પ્રવચન દઈ રહ્યા હતા. નગરનો રાજવી ખુદ “આમરાજા' ત્યાં નમ્રભાવે અંજલિ સાથે પ્રવચનના પ્રવાહની મસ્તી માણી રહ્યો હતો.
ઘૂમતો ઘૂમતો એ વૃદ્ધ, આ ધર્મસભામાં એક પ્રવચન-પીઠ આગળ આવી ઊભો ને બુલંદ સ્વરે એણે કહેવા માંડ્યું :
સૂરિરાજ ! હવે આ શાસ્ત્રો સમજાવવાં મૂકી દો, કેમ કે આજે તો શસ્ત્રને સજાવવાનો વખત આવી લાગ્યો છે !'
રાજવી આમની આંખનો ખૂણો લાલ બની ગયો : પોતાના ગુરુદેવ રાજગુરુ શ્રી બપ્પભટ્ટસૂરિજી મહારાજનું એક રખડતો માણસ આવું અપમાન કેમ કરી શકે ?
૧૪ ગિરનારની ગૌરવગાથા
