________________
ઊંચી ઊંચી ભેખડો ! નજર તાગ ન પામી શકે, એટલો બધો પર્વતનો વિરાટ ઘેરાવો અને વાદળથી વાતો કરતાં એનાં ગગનચુંબી શિખરો !
દંડનાયક ગિરનારને નિહાળી રહ્યા. આવા વિરાટકાય પર્વતમાં ક્યા રસ્તે પગથાર સર્જવી, એની મૂંઝવણ એમને અકળાવી ગઈ. સાથે આવેલા શિલ્પીઓએ ઘણી ઘણી મહેનત લીધી, પણ પગથારનું ટાંકણું ક્યાંથી મારવું, એનો નિર્ણય તેઓ ન કરી શક્યા.
દંડનાયકની ચિંતા વધી ગઈ. ઋણમુક્તિ માટેની ઝંખના અદમ્ય હતી. સર્જનના ટાંકણાનો ધ્વનિ નેમનાથની ટૂકની ઘૂઘરીઓનો મર્મર ધ્વનિઃ આ બે ધ્વનિનો સંગમ, મંત્રીશ્વર જલદી ઇચ્છતા હતા.
પળો વીતી, ઘડીઓ પસાર થઈ. દિવસ આખો ચાલ્યો ગયો, પણ એ મૂંઝવણનો ઉકેલ ન આવ્યો.
દંડનાયકે ઘણી મથામણ અને ઘણાં મંથનો કર્યા, પણ માનવનું ગણિત હવે ગિરનાર પર નકામું લાગ્યું. ને એમને ગિરનારની રક્ષિકા અંબિકા-મા સાંભરી આવી. એક અણનમ સંકલ્પ સાથે ને અજોડ વિશ્વાસ સાથે દંડનાયક અંબિકાને ચરણે બેસી ગયા ! એમની હૈયાસિતારી એટલું જ ગાતી હતી : મા, મને રસ્તો બતાવ ! જે રસ્તે ડગ ભરીને હું ઋણમાંથી મુક્તિનો શ્વાસ લઉં ! - એક, બે કે ત્રણ ઉપવાસ ! ત્રણ દિવસ વીતી ગયા. પણ આંખ સામે પથરાયેલા વિરાટ અંધકારમાં કાણુંય પડ્યું ન હતું, પણ બાહડને વિશ્વાસ હતો કે, અણધારી રીતે જ આ અંધકારને અજવાળતી દીવડી લાધશે ને એ અંધકાર પળ પછી અજવાસમાં પલટાઈ જશે !
ને બન્યું પણ એમ જ! ત્રીજા ઉપવાસને અંતે “મા” અંબિકા હાજર થયાં ને એમણે કહ્યું :
૬ ૪હું ગિરનારની ગૌરવગાથા
