________________
મુનિવરોમાં એઓ ઝંઝાવાતી-બળ નીરખી રહ્યા. આશાભર્યા સાથે એમણે કહ્યું :
“મુનિવરો ! આપની વાત તો સાચી, પણ કોઈ કુનેહ અહીં હવે ફાવટ મેળવી જાય, એ વાતમાં મને તથ્ય જણાતું નથી. પ્રયત્નો ઘણા ઘણા થઈ ગયા છે, પણ આજેય મૂંડકાવેરો તો ચાલુ જ છે !'
મુનિવરો મંત્રીશ્વરની આ હૈયાંપોલ વાત સાંભળીને આનંદ પામ્યા. આંદોલનની સફળતા હવે પોતાના હાથમાં હતી. એમણે જવાબદારી લેતાં કહ્યું :
“મંત્રીશ્વર ! અમે બે બે દિવસથી રોજ યાત્રા કાજે જઈએ છીએ, પણ હજી અમારા “દીર્ઘ-પ્રવાસની સફળતા અમે મેળવી શક્યા નથી. અમે નક્કી કર્યું છે કે, આ મૂંડકાવેરો તો હઠાવવો જ! તમે જો અમને પીઠ-બળ આપો, તો આ મૂંડકાવેરો બંધ થાય એમ છે !'
મારા પીઠબળથી? તો તો મારો તમને હાર્દિક સાથ છે! આપ કદમ ઉઠાવો, આ પણ શાસનની શાનનું જ કાર્ય છે !”
મંત્રીશ્વર હસી ઊઠ્યા. આ નૌજવાન મુનિઓની તાકાત આગળ એમને ‘રેરા’ના ઊંડા-પાયાની મજબૂતી કમતાકાત લાગી !
ને કેટલીક અગત્યની વાતો કરીને એ મુનિવરોએ ગિરનારની પગથાર પર પ્રવાસ આરંભ્યો ! “કરવું કે મરવું'નો અડગ-વિચાર એમની ગતિ-મતિમાં હતો ! થોડે દૂર જતાં જ રુકાવટ માટે સાદ પડ્યો :
બે-બે દિવસથી આમ ને આમ હાલ્યા આવો છો, સાવ ખાલી હાથે! કીધું નહિ તમને કે, મૂંડકાવેરાના પાંચ દ્રમ્મ અહીં મૂકો, પછી પગલું ઉઠાવો!”
એ અવાજમાં ઉગ્રતા હતી, સાથે સાથે ઉશ્કેરાટ પણ ! મુનિવરો પણ જરા ઉગ્ર બન્યા :
ગિરનારની ગૌરવગાથા # ૧૨૭
