________________
હારે એ હૈયું બીજું ! મુનિવરો બીજે દિવસે પણ યાત્રા માટે ગયા. આજેય ગઈકાલની જ પુનરાવૃત્તિ થઈ : મૂંડકાવેરા વિના યાત્રા કેવી ? મુનિવરો પાછા ફર્યા. પાછા ફરતાં એમણે સાંભળ્યું કે, ગુજરાતની ગૌરવમૂર્તિસમાં મહામાત્ય શ્રીવાસ્તુપાલ સંઘ સાથે આવતી કાલે અહીં આવવાના છે, ને એમની આંખમાં આશાનૃત્ય આરંભાયું ! એમને થયું : આ મૂંડકાવેરાને મહામાત્ય જરૂર હઠાવી શકશે !
ત્રીજા દિવસે મુનિવરોએ, ગિરનાર ભણી પાછાં કદમ બઢાવ્યાં. કુમારદેવી સરોવરની પાસે એઓ આવ્યા, ત્યાં જ મંત્રીશ્વર દેખાયા.
મૂંડકવેરાની આ આફત મંત્રીશ્વરના ધ્યાન બહાર ન હતી પણ જો કોઈ કુનેહથી પગલું લેવામાં ન આવે, તો પરિસ્થિતિ વધુ વણસી જવાનો ભય હતો. એમણે ગિરનાર ભણી જોયું, તો થોડા મુનિવરો યાત્રા કાજે જઈ રહ્યા હતા. મુનિવરોને વંદના કરીને એમણે કહ્યું :
મુનિવરો ! થોડી જ વાર રોકાઈ જાઓ! સંઘ સાથે આપ પ્રયાણ કરશો, તો જ યાત્રા નિર્વિને થશે. મૂંડકાવેરો ચૂકવ્યા વિના ભગવાનનું દર્શન નહિ મળે. આ પરિસ્થિતિથી આપ અજાણ તો નહિ જ હો.”
મૂંડકાવેરાને મહાત કરવાની આ પળને, એળે ગુમાવવી પાલવે એમ ન હતી. મુનિવરો પળને પરખી ગયા ને બોલ્યા :
મંત્રીશ્વર ! તમારા જેવા કાર્યદક્ષ કર્મયોગીએ “એકનું જ નહિ, લોકનું પણ હિત વિચારવું જોઈએ ! અમે તો કદાચ તમારી સાથેયા આવીએ ને અમારી યાત્રાય થઈ જાય, પણ લોકનું શું? આ મૂંડકવેરાએ કેટલાય પ્રવાસીઓના પગનું પરાક્રમ હરી લીધું છે, તે રોજબરોજ ધસી આવતા, યાત્રીઓના કલરવથી ગુંજતો ગિરનાર, આજે કેવો સૂનો સૂનો ભાસે છે ?'
મંત્રીશ્વર આ વાત સાંભળી જ રહ્યા. એક માટે નહિ, લોક માટે જ એમની પ્રવૃત્તિઓ હતી. આ વેરાને હઠાવવા એમણે જહેમત લીધીય હતી, પણ એના પાયા ઘણા ઊંડાણ સુધી ઊતરી ગયા હતા. આ
૧૨૬ હું ગિરનારની ગૌરવગાથા
