________________
“આ બધાં ભૂતો આજની રાતે અમને કંઈક પરચો બતાવશે, તો જ અમે આ બધી મૂર્તિઓ સવારે તમને માનભેર પાછી સોંપીશું, નહિ તો કાલની સવારે ભરબજારે આ બધી મૂર્તિઓનો ભુક્ક-ભુક્કો બોલાવીને જ અમે જંપીશું !”
પ્લેચ્છોની આ વાત સાંભળીને જ મહાજન સ્તબ્ધ બની ગયું. એક રાત જ આડી હતી.
રાત પડી ! મધરાત પડી ! ને સવાર પણ પડી !
પ્લેચ્છોના આનંદનો અત્યારે આરો-ઓવરો ન હતો, કારણ કે એક પણ મૂર્તિએ પરચો બતાવ્યો ન હતો. મહાજન સામે જ ખડું હતું. સ્વેચ્છાએ પોતાનો જય સૂચવતાં કહ્યું :
“આ પૂતળાંઓ આખી રાત મૂંગાં જ રહ્યાં છે. ન અમે પરચો જોયો! ન અમે એમાં થોડી હલચલ જોઈ ! હવે આ પ્રતિમાઓનો ભુક્કો બોલાવવો એ અમારા હાથની ને હૈયાંની વાત છે!”
મહાજનનું હૈયું તૂટું તૂટું થઈ ગયું. એ મહાજન સીધું જ સૂરિજી પાસે પહોંચ્યું. રાતની બધી વાતની ફલશ્રુતિ જાણીને સહુ સ્તબ્ધ બની ગયા. સૂરિજીએ સમ્રાટને સાદ દીધો. ને એમને બધી વાત જણાવી !
આ બધા પ્રપંચોથી બાદશાહ અણજાણ હતો પણ આ જાણ્યા પછી પોતાને રાતે આવેલા એ સ્વપ્નની કડીઓ એને જોડાતી જણાઈ ! એણે સત્તાવાહી સૂરે મ્લેચ્છોને સાદ દીધો ! મલેચ્છાએ આવતાની સાથે જ કહ્યું : “નામદાર ! આપ ગઈ સવારે ઠગાયા. આ બુતપરસ્તી મૂકી દો ! કઈ રીતે હું ઠગાયો?” સુરત્રાણે જાણે અજ્ઞાન દર્શાવ્યું.
ને સ્વેચ્છાએ મનનાં દ્વાર ખુલ્લા મૂકી દીધાં. ઠાવકે મોઢે બધું સાંભળી બાદશાહે પૂછ્યું :
ગિરનારની ગૌરવગાથા ૧૨૧
