________________
હાથમાં રહેલું વજ એક જ ઝાટકે દૂર દૂર ફગાવી દીધું. જાણે હાથમાંથી એ કાળોતરો નાગ ન ફેંકતો હોય!
સૂરિજી વજ ફંગોળવાના એ અવાજથી ધ્યાનભગ્ન થઈ ગયા, ને એમણે જે દશ્ય જોયું, એ જોઈને એમના રોમ-રોમમાં આનંદની કંપારીઓ ફરી વળી !
ત્યાં દૂર દૂર શત્રુ જાણે શરણાગત બન્યો હતો. સુરત્રાણ ભગવાન નેમનાથને ચરણે ભેટી પડ્યો હતો, ને ઊંચે સાદે એ અરજ ગુજારી રહ્યો હતો :
રહેમાન! ખુદાવિંદ ! મારી કસૂરને માફી બક્ષજો ! મેં આપના પ્રભાવને, અનુભવની એરણ પર ચડાવવાની બદમુરાદ કરી, પણ હવે મને સમજાય છે કે, એ મારી કસૂર હતી.”
ને સુરત્રાણ થોડી પળો સુધી, એમ ને એમ ઘૂંટણિયે પડી રહ્યો. નાનું બાળક ભયભીત બનીને માનો ખોળો પકડે, એના જેવો શરણાગત ભાવ સુરત્રાણના એ નમનમાં કળાતો હતો.
થોડી વાર પછી બાદશાહ ખડો થયો. પોતાનો દેહ હવે એને હળવો ફૂલ લાગતો હતો. શ્રદ્ધાના એ વિજયની ખુશાલી રૂપે, જતાં જતાં સુરત્રાણે ભગવાન નેમનાથના ચરણે સુવર્ણનો ઢગ સમર્પિત કર્યો !
એ જ રાતની વાત ! બાદશાહની આ ભક્તિની સાથેના કેટલાક ઝનૂની મ્લેચ્છોમાં વિપરીત અસર થઈ. સવારના ચમત્કારની એ અસરને ધોઈ નાંખવા માટે એમણે એક નવો મોરચો ગોઠવ્યો.
ગિરનારનાં એ મંદિરોમાં જેટલી જેટલી શ્યામ મૂર્તિઓ હતી, એ બધી મૂર્તિઓને સ્વેચ્છાએ એકઠી કરી ને એક ઠેકાણે પૂરી દીધી. એથી મહાજન ભયભીત હતું. સ્વેચ્છાએ મહાજનને કહ્યું :
૧૨૦ ૪ ગિરનારની ગૌરવગાથા
