________________
આષાઢી વાદળની શ્યામળતા, એ પ્રતિમાની પાસે પાણી ભરે એવી હતી. એની મુખમુદ્રા, એનું સપ્રમાણ દેહકંડારણ અને એની મોહકતા પર બાદશાહ વારી ઊઠ્યો. એને થયું આની પર વળી પરીક્ષા કરવાની હોય ! આજુબાજુના વાતાવરણનો કણ કણ બાદશાહને પોકારી રહ્યો કે, શાહ ! પરીક્ષા કરવાનું માંડી વાળ. તારી શાન નહિ જળવાય ! આ મૂર્તિ જ નહિ, પરંતુ આ મંદિરની તો ઈંટ-ઈંટ પણ દેવોના વાસથી સુરક્ષિત છે !
આવા પોકારથી શાહ વિસ્મિત બની ઊઠ્યો પણ ત્યાં તો એના અંતરનો એક અવાવરુ ઓરડો ખુલ્લો થયો. અશ્રદ્ધાનો એક ઓછાયો એમાંથી બહાર નીકળ્યો ને એણે પુકાર કર્યો :
શાહ ! પરીક્ષાની પળને ટાણે જ દેવી-દેવતાઓની હાજરાહજૂરી કળાય છે. માટે કરી લે પરીક્ષા ! કદાચ તારો ય જય થાય !!
- ને શાહે પ્રતિમા સમક્ષ પોતાનું વજ ઉગામ્યું !
શ્રી જિનપ્રભસૂરિજી ધ્યાનમગ્ન બેઠા હતા. શ્રદ્ધાએ એમના એક રોમનેય નિવાસવિહોણું નહોતું રાખ્યું ! ત્યાં તો અવાજ થયો : ખ...ણ...ણ ! ખણ...ણ ! પણ..ણ !
સુરત્રાણે ભગવાન નેમનાથની એ પ્રતિમા પર ત્રણ ત્રણ વજાત કર્યા છતાં એની કાંકરીય ન ખરી. બાદશાહ છક્ક થઈ ગયો : રે ! શાહની શાન શું આજે મૂરઝાશે ? એણે પુનઃ એક વજઘાત જોરથી ફટકાર્યો ! પણ રે ! આ શું ! શાહ ફાટી આંખે જોઈ જ રહ્યો. એની આંખો ચકળ-વિકળ થવા માંડી. મૂર્તિમાંથી અગ્નિનાં જ્વલંત સ્ફલિંગો ખરવા માંડ્યાં! જાણે વીજળીના જ ટુકડાઓ!
અગ્નિકણોના એ તેજથી શાહ ગભરાયો. એને થયુંઃ આ સ્ફલિંગની ચિનગારી મારા દેહને ભડથું તો નહિ બનાવી દે ને? સુરત્રાણે પોતાના
ગિરનારની ગૌરવગાથા કહું ૧૧૯
