________________
પેથડશાહે બળથી નહિ, કળથી કામ લેવાનું વિચાર્યું. સંઘ અટકી ગયો. પેથડશાહે સામા પક્ષથી ટક્કર લેવાનો નિર્ણય કર્યો. એમણે કહ્યું.
“આ ગિરનાર આવા એક નહિ, અનેક વાદ-વિવાદોનો સાક્ષી છે. ગિરનારે આવી તો ઘણી ઘણી હોડ હરીફાઈઓ જોઈ છે, પણ દરેક વખતે અમારો જ જય જાહેર થયો છે ! હજી નજીકનો જ ઇતિહાસ તપાસો, જે ઇતિહાસની શાહી હજી પૂરી સુકાઈ પણ નથી ! શ્રી બપ્પભટ્ટિસૂરીશ્વરજીએ, શ્રી અંબાદેવીના મોઢેથી આ તીર્થના અધિકારી તરીકે કોને ઠરાવ્યા હતા? કાન પરથી અંધશ્રદ્ધાની આંગળીઓ કાઢી નાખશો, તો એ ગાથાના ગુંજતા પડઘમ હજીય સંભળાશે; જેમાં નારીનિર્વાણનું તત્ત્વ ખુલ્લંખુલ્લું દેખાય છે ? તારેઇ નર વ નારી વા! માટે આ તીર્થ અમારું જ છે, અમે આગળ જવાના જ !”
ન્યાયની સામે વાત, વાદ ને વિવાદ કરવામાંય મજા ! એમાં જયપરાજય મળે એ બન્ને સારાં, પણ અન્યાયની જોડે વાદ-વિવાદ નકામા ! ને એમાં જય મળે તોય ખતરનાક ! સામો પક્ષ અન્યાયી હતો. મહામાત્ય પેથડશાહની આવી ન્યાયસંગત વાત સાંભળીને એ ઘૂંવાંપૂવાં થઈ ગયો. આમ વાતમાંથી વાદ ને વાદમાંથી વિવાદ જાગી પડ્યો. બન્ને મોરચા વચ્ચે જબરી રસાકસી જામી પડી. એક કહેઃ તીર્થ અમારું! આ તીર્થના અધિકારી અમે જ ! બીજો કહે : નહિ, નહિ, તીર્થ તો અમારું જ ને અધિકારી પણ અમે જ
દિગંબરીય પક્ષે જરા ઝનૂન બતાવ્યું. એના મોરચે સમશેરો સાબદી બનતી ચાલી. આવી તંગદિલીને નાથવા કેટલાક વૃદ્ધો આગળ આવ્યા, ને એમની મધ્યસ્થ દષ્ટિ બોલી:
“ભાઈ ! તીર્થ ન એકેય પક્ષનું ! ઈન્દ્રમાળની ઉછામણીમાં જે વધુ દ્રવ્ય બોલે એનું તીર્થ ! ચાલો, ઉપર જઈને તીર્થનો નિર્ણય કરીએ ! ન કોઈ સંઘે આગળ-પાછળ ચડવાનું ! બન્ને સંઘો એકીસાથે તીર્થયાત્રાનું પગલું ઉપાડે ને પ્રવાસ કરે ! ગિરનારની ગૌરવગાથા છે. ૧૧૧
