________________
મેળવી હતી, જે વંશજો દિલ્હીના તખ્ત પર ભારતનું ભાગ્ય ઘડી રહ્યા હતા ને આવી દોસ્તીના દાવે જ, જ્યારથી સંઘનું પ્રયાણ થયું, ત્યારથી દિલ્હીપતિ તરફથી રક્ષક-સૈન્ય એની કુમકે રહ્યું હતું.
આમ, એક તરફથી દિગંબરીય સંઘ આવ્યો, ત્યારે જ બીજી તરફથી એક શ્વેતાંબરીય સંઘ પણ ત્યાં આવી ઊભો !
એ સંઘના સંઘપતિ હતા : મહામાત્ય પેથડ ! એય જબ્બર પુણ્યશાળી હતા. માંડવગઢમાં રહીને જ એમણે પોતાની હાક આજુબાજુ વગાડી હતી, આખો માલવદેશ એમનાથી ધ્રૂજતો હતો. આટલી બધી રાજકૃપા ને છાપ એમણે પોતાની કુનેહથી સંપાદન કરી હતી !
ગિરનારની તળેટી આમ બે સંઘના આગમનથી ભરી ભરી થઈ ગઈ. પહેલો સંઘ દિગંબરોનો આવ્યો ને બીજો સંઘ શ્વેતાંબરોનો આવ્યો.
યાત્રાનું પ્રમાણ પણ સાથે જ થયું. ગિરનારની પહેલી પગથાર પર પણ બન્ને સંઘો એકી સાથે જ આવી ઊભા, પણ ત્યાં જ વાદ-વિવાદ જાગ્યો : ગિરનાર પર કયો સંઘ પહેલાં આગળ વધે?
દિગંબરો કહે : આ તીર્થ મૂળમાં જ અમારું છે ને તમારાથી પહેલાં પણ અમે જ આવ્યા છીએ, માટે સૌથી મોખરે અમે જ રહીશું.
શ્વેતાંબરીય-સંઘ જ્યારે આંખ આડા કાન કરીને, આગળ ચાલવા તૈયાર થયો, ત્યારે પૂર્ણ સંઘવીના ઇશારે એક સૈન્ય ટુકડી આગળ ધસી આવી. એની મોખરે પૂર્ણ પોતે ઊભો રહ્યો ને એણે ગિરનારની ગુફાઓનેય ગજવી મૂકે એવો એક જોરદાર પડકાર કર્યો:
ખબરદાર! એક પણ પગલું આગળ વધ્યા તો ! તીર્થ અમારું છે! અમે પહેલાં આવ્યા છીએ ને ઉપરથી તમારે આગળ જવું છે ? નહિ બને ! આ ક્યારેય નહિ બને! જુઓ, આ સમશેરો કંઈ અમથી જ નથી રાખી. એ લાકડાની નહિ, લોખંડની છે !”
ગમે તેમ તોય સામો પક્ષ બળિયો હતો, દિલ્હીપતિના અનુગ્રહની ખુમારી એનામાં છલકી છલકીને ઊભરાઈ આવતી હતી !
૧૧૦ હું ગિરનારની ગૌરવગાથા
