________________
સિદ્ધરાજનું માથું નમી ગયું ! દંડનાયક એ મંદિરો ભણી આંગળી ચીંધતાં બોલ્યા :
‘હા, સોરઠની ત્રણ વર્ષની ઊપજમાંથી આ દેવનગરીના ઉદ્ધાર થયા છે ! અને જુઓ, આ મંદિરો પર શું લખાયું છે. મહારાજ ? ‘કર્ણપ્રસાદ’ અને છતાંય આપને સોરઠની ત્રણ વર્ષની આવક જોઈતી હોય, તો પાઈ-પાઈના હિસાબ-કિતાબ સાથે વામનસ્થળીનો મેલોઘેલો છતાંય ઊજળો ‘ભીમ સાથરિયો' એકલ હાથે આપવા તૈયાર છે, મહારાજ ! વસુંધરા તો બહુરત્ના છે !’
નિર્ભયતાથી, નીડરતાથી સજ્જને કહી દીધું !
ના, ના, સજ્જન ! મારે એ આવક નથી જોઈતી ! એ આવક કરતાંય કર્ણદેવની કીર્તિ-કમાણીને હું વધારે મૂલ્યવાન ને મહાન ગણું છું !'
સમયે બોલાયેલા શબ્દો ધારણા કરતાંય વધુ અસર કરી ગયા ! ત્રણ ત્રણ વર્ષની આવકનો પાઈ પાઈનો હિસાબ લેવા આવેલા સિદ્ધરાજે પોતાના તરફથી જ ગિરનારનાં દહેરાંઓનો એ જીર્ણોદ્વાર કબૂલ રાખ્યો.
ભીમ સાથેરિયાના ઘર-આંગણાની પરિસ્થિતિ જુદી જ હતી ! ઘરને આંગણે ઊભો-ઊભો સારિયો રોજ રોજ જૂનાગઢ ભણી આશામીટ માંડી રહેતો :
‘કેમ ન આવ્યા દંડનાયક? હવે તો આવવા જ જોઈએ. પારકી થાપણનો આ ભાર હું ક્યાં સુધી ખમતો રહું ?'
‘ભીમની વિચારધારા આગળ વહેતી :
‘શું બીજો કોઈ વિરલો જંગ જીતી ગયો હશે ? મારા અધરને આરે આવેલો, અનુપમ અવસરનો આ અમૃત-પ્યાલો શું ઝૂંટવાઈ જશે ?’
અંતે જ્યારે જૂનાગઢની દિશાએથી અશ્વોના કોઈ ડાબલા ન જ સંભળાયા, ત્યારે ભીમે ઘોડી દોડાવી મૂકી !
ગિરનારની ગૌરવગાથા ૪ ૧૦૭
