________________
‘પ્રભો ! પ્રભો ! મારો મોક્ષ ક્યારે ?'
‘પુણ્યસાર ! તું આસન મોક્ષગામી છે. આ ભવમાં જ તું મુક્તિમાં
જઈશ !’
ઓહ ! ‘મારો મોક્ષ આ ભવમાં જ?’
પુણ્યસારનાં રોમ રોમ ખડાં થઈ ગયાં. એના આનંદની અવિધ ન રહી ! એણે વિનંતિ કરી :
‘ભગવન્ ! મારો પૂર્વભવ સંભળાવશો ?’
ચોમેર આતુરતા હતી. ભગવાને પૂર્વભવની કહાણી આરંભી : ‘જુગ-જુગ જૂનો કાળ છે. ઉજ્જયિની નામની નગરી છે. ગઈ ચોવીશીના ત્રીજા સાગરતીર્થંકર એક વાર નગરીના આંગણે પધાર્યા. ત્યાંનો રાજા નરવાહન સમવસરણમાં આવ્યો ને એણે પૂછ્યું : પ્રભો ! મારો મોક્ષ ક્યારે ? ભગવાન સાગરે જવાબ આપ્યો : રાજા ! તું બડભાગી છે ! આવતી ચોવીશીના બાવીસમા તીર્થંકર શ્રી નેમિનાથના શાસનમાં તારો મોક્ષ થશે.’
પર્ષદા આ વાત સાંભળવામાં તલ્લીન હતી. વાતનો મેળ અત્યારના કાળ સાથે મળતો જણાતો હતો. બધા વિચારમાં હતા. વાત આગળ વધી :
‘નરવાહન આનંદ્યો. એણે ભગવાન સાગર પાસે ચારિત્ર અંગીકાર કર્યું. કાળધર્મ પામીને બ્રહ્મલોકમાં એ ઇન્દ્ર થયો. ત્યાં એણે જેના તીર્થને પામીને પોતે મોક્ષમાં જવાનો હતો, એ તીર્થપતિની એક વજ્રમય પ્રતિમા બનાવી ને એનાં પૂજનઅર્ચન દ્વારા એનું દશ સાગરોપમનું આયુષ્ય પૂર્ણ થયું. આયુષ્યની સમાપ્તિ પૂર્વે એણે એ પ્રતિમાને ગિરનારની એક ગુફામાં પધરાવી. ત્યાં એક મંદિર ખડું કર્યું. બીજાં જિન-બિંબોય ત્યાં પધરાવ્યા ને એ ગુફાને એણે ‘કાંચન-બલાનક’ નામ આપ્યું. બ્રહ્મલોકનો એ ઇન્દ્રરાજ ત્યાંથી ઘણાં જન્મો પછી મહાપલ્લી દેશમાં અવતર્યો !' મહાપલ્લીનું નામ આવતાં જ પુણ્યસાર અધીરો બન્યો. એણે પૂછ્યું : ગિરનારની ગૌરવગાથા
૯૩
