________________
ભગવન્! મહાપલ્લીમાં? અત્યારે એ ક્યાં છે?” હા, એ ઈન્દ્ર મહાપલ્લીના ક્ષિતિપુર નગરમાં અવતર્યો.” ક્ષિતિપુરમાં? ક્ષિતિપુરથી તો હું જ આપના દર્શનાર્થે આવ્યો છું ! પુણ્યસારની આશ્ચર્યવિભોરતા વધતી હતી.
હા, પુણ્યસાર! તું પોતે જ બ્રહ્મલોકનો એ ઇન્દ્રરાજ ને ઉજજયિનીનો એ નરવાહન પણ તું જ ! આ ભવમાં તારી મુક્તિ અફર છે.”
ભગવાને વાત પૂરી કરી. પુણ્યસારનું દિલ આજના હર્ષને સમાવવા અસમર્થ હતું. આ તે સત્ય કે સ્વપ્ન? એણે આંખો ચોળી, પણ પોતે ખરેખર સમવસરણમાં જ ભગવાની સામે ઊભો હતો ! પાછું પોતાનું એ સર્જન એને સાંભર્યું. અને એણે પૂછ્યું :
“ભગવન્! ભગવન્! આજે મારી આંખમાં અમૃતના અંજન અંજાયાં છે. બ્રહ્મલોકમાં સર્જેલી એ પ્રતિમા અત્યારે શું ગિરનારની ગુફામાં સુરક્ષિત છે?”
હા, પુણ્યસાર! એ ગુફાનું ઉદ્ઘાટન તારા હાથે જ થવાનું છે. તારા હાથે જ ગિરનાર પર એક મંદિર ખડું થવાનું છે ને પછી તારી મુક્તિ થવાની છે!”
દેશના પૂર્ણ થઈ. પુણ્યસારની આંખ આગળ હવે કોઈ નવી જ દુનિયા વરતાતી હતી. એણે સીધી જ ગિરનારની વાટ પકડી, એ ગુફા જાણે એને સાદ દઈ રહી હતી.
ગુફાના દ્વાર ખૂલ્યાં, અંદર એક ભવ્ય જિનમંદિર હતું. તેજ તેજના અંબાર એમાં રૂમઝૂમ-રૂમઝૂમ નાચતા હતા.
કાંચન-બલાનકની એ પ્રતિમામાંથી પુણ્યસાર જાણે મુક્તિસંદેશ સાંભળી રહ્યો : આ ભવ તારે માટે બંધનમાંથી મુક્તિ પામવાનો ભવ છે !
૯૪ ; ગિરનારની ગૌરવગાથા
