________________
અમદાવાદ એટલે જિનમંદિરની નગરી અને સાધુ સાધ્વીજીઓનું સતત સંચરણ ધરાવતી પુણ્યભૂમિ! પોતે જયાં રહેતી હતી, એ પોળની નજીકમાં જ એક ઉપાશ્રય હતો, એની નજીકમાં ભવ્ય જિનમંદિર હતું, એમાં પ્રતિષ્ઠિત અત્યાલ્હાદક જિનબિંબો પર તો ભક્તજનો ઓવારી ઊઠતા. ધનલક્ષ્મી એક દહાડો “રક્ષાપોટલી"ની આશાથી ઉપાશ્રયમાં ઉપસ્થિત સાધ્વીજી પાસે પહોંચી ગઈ. એણે સાવસહજ ભાવે “રક્ષાપોટલી'ની માંગણી મૂકી.
સાધ્વીજીના સંસર્ગમાં પ્રથમ વાર જ આવનાર ધનલક્ષ્મીને સાધ્વીજીએ ટકોર કરી કે, પહેલાં વંદન કરવું જોઈએ, પછી જ આવી માંગણી કરાય.
ધનલક્ષ્મીએ બાળભાવે જવાબ આપ્યો કે, અમે સ્થાનકવાસી છીએ. મહાસતીજી સિવાય બીજાને અમારાથી વંદન કઈ રીતે થાય ?
પરિસ્થિતિ પરખી લઈને સાધ્વીજીએ કહ્યું : સારું તો એમ કર, તું દહેરાસરમાં જઈને દર્શન કરી આવ, ત્યાં સુધી હું રક્ષાપોટલી કાઢી રાખીશ. બસ, સામે જ દહેરાસર છે. તું દર્શન કરીને આવીશ, તો જ તને રક્ષાપોટલી મળશે.
સ્થાનકવાસી સંસ્કારો અવરોધક બનતા હતા, છતાં રક્ષાપોટલી’ મેળવવાની લાલચે ધનલક્ષ્મી મંદિરમાં પહોંચી ગઈ. પળ બે પળમાં તો ચમત્કાર સરજાયો. પ્રભુની એ પ્રતિમાનાં દર્શન થતાં જ ધનલક્ષ્મી કોઈ અવનવી જ વિચારસૃષ્ટિમાં ખોવાઈ ગઈ. આજે પહેલી વાર જ “સ્થાનકના સંસ્કારોમાંથી બહાર નીકળીને મંદિરનો માહોલ માણી રહી હતી. પ્રભુપ્રતિમા જોતાં જ એને એમ લાગવા માંડ્યું કે, સાક્ષાત્ ભગવાનનો ભેટો થયો છે. આજ લગી હું આવા દિવ્યદર્શનથી વંચિત રહી, એ મારું કેવું કમભાગ્ય?
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૨ # ૨
