________________
કમભાગ્ય બદલ લમણે ટકોરા મારવા કરતાં હવે આ સૌભાગ્ય સતત સત્કારતા રહેવું જોઈએ વિધિ-વિધાનની ઝાઝી ગતાગમ ન હોવા છતાં જે રીતે સંત-સતીજી સમક્ષ ધનલક્ષ્મી ઝૂકી પડતી હતી, એના કરતાંય સવાયા ભક્તિભાવ સાથે રક્ષાપોટલીને ભૂલી જઈને એણે સાધ્વીજી સમક્ષ નવો જ સવાલ રજૂ કર્યો : પ્રભુપ્રતિમાનાં દર્શને હું તો ન્યાલ થઈ ગઈ. મંદિરની અંદર આજે જિંદગીમાં મેં પ્રથમ વાર જ પગ મૂક્યો. પણ મને જે આનંદ થયો, એ હું વર્ણવી શકું એમ નથી! તમે આવા પ્રભુજીનાં દર્શન કરવા જાવ છો ખરાં ?
સાધ્વીજીનો જવાબ હતોઃ સવારનો શુભારંભ જ અમે પ્રભુદર્શનથી કરીએ છીએ. દેવદર્શન વિના અમારાથી મોઢામાં પાણીનું ટીપું પણ ન નંખાય, અમારી જીવનચર્યામાં પ્રભુ-દર્શન'તો અભિન્ન અંગ રૂપે સંકળાયેલું છે. - સાધ્વીજીનો આ જવાબ સાંભળીને ધનલક્ષ્મીનો આનંદ ઓર વધી ગયો. એને બીજો એક વિચાર આવ્યો કે, મારી દીક્ષાની વાતો સ્થાનકવાસી સંપ્રદાયમાં ચાલી રહી છે. જો હું આ સાધ્વીજીની પાસે જ સંયમ સ્વીકારું, તો જ મને આવા પ્રભુ-દર્શન રોજ રોજ થતા રહે. સ્થાનક સંપ્રદાયમાં મારી દીક્ષા થાય, તો પછી આવાં દિવ્યદર્શનથી હું સાવ જ વંચિત રહી જાઉં.
વિચારમગ્ન બનેલી ધનલક્ષ્મીના હાથમાં રક્ષાપોટલી આપતાં સાધ્વીજીએ કહ્યું : તારે રક્ષાપોટલી જોઈતી હતી ને? લે, આ રક્ષાપોટલી! ધનલક્ષ્મીને તો પ્રભુ-દર્શનનું જ ઘેલું લાગ્યું હતું. રક્ષાપોટલીનો સ્વીકાર કરતાં એણે પૂછ્યું:
આપ મને દીક્ષા આપશો? જિનપ્રતિમાનાં દર્શન રોજ કરવા શું મળે, એ માટે હું તમારી પાસે સંયમ સ્વીકારવા ઇચ્છું છું.
8 # જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૨
