________________
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૧
૭૮
વાઘણના આગમનની વાત ફેલાતાં જ પાલિતાણા ફફડી ઊઠ્યું. ને સૌરાષ્ટ્રમાં સોપો પડી ગયો. આ વાઘણ આતતાયી નહિ, પણ અનુયાયી બનીને આવી હતી, કલ્પનામાંય ન આવે એવી આ જાતની વાતની પ્રતીતિ ધીમે ધીમે જેમ લોકોને થવા માંડી, એમ સૌનાં હૈયાં હાશકારો અનુભવતાં થયાં.
એ વાઘણ યુગાદિનાથની ટૂક ભણી મુખ રાખીને સ્થિર આસને બેસી ગઈ, એ દૃશ્ય ચોરી-છૂપીપૂર્વક જોનારને ત્યારે તો એમ જ લાગ્યું કે, સો ચૂહે મારકર બિલ્લી અબ હજ કરને બૈઠી હૈ, જેના અંગેઅંગમાં ખુન્નસ ખળભળતું હોય, મુખની મુદ્રામાં વિકરાળતા રાસડા લેતી હોય અને જીભમાં જાણે સમશેરની કાતિલતા ધૂંધવાતી હોય, એવી વાઘણ સાવ શાંત બનીને બેસી જાય, એ વાત માનવા કોઈ તૈયાર ન હતું. પરંતુ
આ વાત જ્યારે થોડા દિવસ સુધી કોઈ નક્કર હકીકતની જેમ ફેલાઈ ગઈ, ત્યારે થોડાક બહાદુરોએ ડરતા ડરતા વાઘણને જોવા જવાનું સાહસ તો કર્યું, પણ વાઘણની શાંત-પ્રશાંત એ મુદ્રા પર વિશ્વાસ તો કોઈ જ ન કરી શક્યું. સૌને એમ જ લાગ્યું કે, આ તો બગલા જેવી ધ્યાન-માયાથી વિશેષ વધુ કશું જ ન હોઈ શકે.
નવે ટૂકમાં રહેતા પૂજારીઓમાં જે સાહિસક હતા, એમને એમ થયું કે, ફેલાયેલી વાતોની સચ્ચાઈનું જાતે પારખું કરવામાં શું જાય છે? તેઓ સાશંક હૈયે લપાઈ છુપાઈને એ વાઘણને અવારનવાર જોવા આવવા માંડ્યા. થોડા દિવસ પછી તો એમનેય ખાતરી થઈ ગઈ કે, આ વાઘણ કોઈ નોખી માટીમાંથી બની છે. કેટલાય દિવસોથી ખાધાપીધા વિના આમ બેસી રહેલી આ વાઘણ શું અનશન કરીને દેહત્યાગ કરવા તો નહિ માંગતી હોય ને?
