________________
એટલું કૌવત એનામાં ન હતું કે, શીલ સાચવવા એ શરીરને હોમી દે ! પોતે ઝેરને કટોરો ઘોળીને પી જાય અને પોતાના શબને શેરશાહ પ્રેમ આપે. આ હૈયાશક્તિનો અભાવ કોડાઈને ઘણી વખત બોર બોર આંસુએ રડાવી જતો.
અંતે એક દિવસ કોડાઈ અણદાગ ન રહીં. શેરશાહની વાસનાના ભડકા એક નારીના ધર્મને જલાવી ગયા.
દિવસો જતા ગયા, એમ શેરાશાહ વધુ પડતો દીવાનો બનતો ગયો. ગમે ત્યાં જવું હોય, પણ કોડાઈ તો સાથે જોઈએ જ! એક બપોરે કોડાઈ અરિહંતનું ધ્યાન ધરી રહી હતી. ત્યાં જ બારણાં ખૂલ્યાં ને શેરશાહ દાખલ થયો. કોડાઈને ધ્યાનભંગ થયો. એણે રાડ નાખી.
‘આ તે કંઈ જિંદગી છે. જ્યાં બંદગી પણ ન થઈ શકે ! હું અત્યારે મારા ખુદાને જપું છું, નાપાક દિલનો પ્રવેશ અત્યારે ન જોઈએ.’
શેરશાહ શરમાઈ ગયો. એણે પ્રશ્ન કર્યો : ‘તારા ખુદા ક્યાં ? એનાં રહેઠાણ ક્યાં છે ?’ જવાબ મળ્યોઃ
‘તમેં દીનને ખુદા માનો છો, હું જિનને ! શત્રુંજય પર રહેલા યુગાદિદેવ મારા દેવ છે !'
‘એમ ? સારું. બંદગી ભલે ચાલુ રહે. એક દિવસ તને તારા ખુદા પાસે હું લઈ જઈશ.’
શેરશાહ ચાલ્યો ગયો.
પ્રેમ જેટલું ન કરાવે, એટલું ઓછું ! કોડાઈ પરનું કામણ શેરશાહને એક દિ' શત્રુંજય ભણી દોરી ગયું. સાથે કોડાઈ હતી. એક ઓલિયો હતો. નામ અંગારશાહ! ખરે જ અંગારા જેવો પ્રચંડ !
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૧
૫૯