________________
ને નીચે ધરતી-રેતના કણ અંગારાની જેમ ભડભડ બળે ! E મુનિના પગે ફોલ્લા ઊઠી ગયા. નગરના પ્રવેશદ્વારની છાયામાં છ એઓ પળ માટે ખડા રહી ગયા. એમને થયું : નગરમાં જવાનો કોઈ ટૂંકો માર્ગ મળી જાય તો સારું !
વળતી જ પળે એક સાધુ-દ્વેષી માણસ ત્યાંથી આગળ જવા નીકળ્યો. મુનિએ નગરીનો ટૂંકો માર્ગ પૂક્યો. સાધુદ્વેષી મનોમન આનંદી ઊઠ્યો : મૂંડિયાને સતાવવાનો મોકો સારો છે ! એણે લાંબામાં લાંબા માર્ગને ટૂંકો રસ્તો કહ્યો. | મુનિ એ રસ્તે જવા માંડ્યા. પણ, આ શું? પળ વીતી, ઘડી પસાર થઈ ગઈ. પણ , નગરીનો પાછલો ભાગ જ નજરે ચડતો હતો. શું પોતે ખોટા રસ્તે હતા !
મુનિ વળી થોડા આગળ વધ્યા. રસ્તો ખાડા-ખડિયાવાળો ને પથરાળ શરૂ થયો. અંગમાંથી પરસેવાના રેલેરેલા ટપકી રહ્યા હતા. રસ્તો સાવ નિર્જન હતો. ધોળે દહાડે ચકલુંય ફરકતું ન હતું. ભગવાને ભાખેલા એ ભાવિવાણીના પડઘા મુનિના કાન આગળથી શમી ગયા. મુનિના મનમાં દ્વેષનો દવ જલવા માંડ્યો : રે ! આ આખું નગર જ દુષ્ટ છે. - ત્રીસ ત્રીસ દિવસના ઉપવાસ. એમાં પાછી પ્રચંડ | ગરમી. એમાં વળી હૈયામાં ક્રોધની ચિનગારી ચગી, ઘડીપળમાં તો એ ચિનગારીએ ભડ ભડ જલતા મહાનલનું પ્રલય-સ્વરૂપ ધર્યું. એક પરનો ક્રોધ, લોક પર ઊતર્યો. મુનિએ દાંત પીયા : જોઈ લે, ચંપાનગરી ! એક સંતને સતાવવાનો કરુણ અંજામ ભોગવવા તું તૈયાર થઈ જા ! ચંદન શીતલતા આપે, એથી શું એની પર ઘસારા કર્યા જ કરવાના! ચંદનમાંથી ચગતી ચિનગારીઓ તને રાખ-ખાખ કરીને જ ઓલવાશે!
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૧ |
