________________
ક્રોધથી ક્રૂર બનેલા મુનિ એક વૃક્ષ હેઠળ બેસી ગયા. એમને “ઉત્થાનશ્રુત' યાદ આવ્યું. એ આનંદી ઊઠ્યા : ઓહ ! વેરની વસૂલાત લેવામાં હવે પળનોય વિલંબ શાને!
ઉત્થાનશ્રુત ! એક મહાશક્તિ ! એનો સદુપયોગ ન શું થાય, તો સંહારલીલા ખેલાઈ જાય. શ્રુતનો જ આ એક ભેદ,
એને યાદ કરતાં જ એના અધિષ્ઠાતા દેવો હાજર થાય ને ચોમેર ખેદાનમેદાન મચી જાય. પળ પહેલાં કિલ્લોલતી ધરતી પર કરુણા, આંસુ ને આકંદન સરજી જવાની શક્તિ એટલે જ ઉત્થાનશ્રુત !
ક્રોધનો ભુલાવ્યો જ્ઞાની જ્યારે ભૂલે, ત્યારે સંહાર વેરાવવામાં બાકી નથી રહેતું. મુનિ વિસર્યા કે આ ઉત્થાનશ્રુત તો છેલ્લું શસ્ત્ર છે. ને એનો ઉપયોગ તો શાસન સામે જાગેલા આતતાયીઓને આવરવા, અંતિમ પળે, ન છૂટકે જ થાય!
મુનિ મિસારે ઉત્થાનશ્રુત યાદ કર્યું ને વળતી જ પળે ચંપાનગરી કિલ્લોલતી ચંપાનગરી કણસી ઊઠી. એના આહ ભર્યા સિસકાર સાધુ દમસારને પ્રસન્નતા દઈ રહ્યા.
ચંપાનગરીમાં શત્રુસૈન્ય ચડી આવ્યાની અફવા અચાનક જ ઘૂમી વળી ને લોકોએ નાસ-ભાગ શરૂ કરી. પ્રજાના પોકારે રાજા ધ્રૂજી ઊઠ્યો. એણેય સિંહાસનને લાત મારી. રાજા-પ્રજા બધા જ જીવ બચાવવા નાઠાં. થોડીવારમાં તો બધે સ્મશાન| શાંતિ છવાઈ ગઈ. આખું નગર જીવ લઈને નાઠું. | ‘ઉત્થાનકૃત' ગણીને મુનિએ આંખ ખોલી તો, ચોમેર હાહાકાર હતો. આંસુ ને ડૂસકાં વિનાનું એક માં જણાતું ન હતું. એઓ વિચારી રહ્યા : આ શું ! મારા વેરની વસૂલાતનું આ સરવૈયું દોષ એકનો ને દંડ લોકને ! સૂકા ભેગું લીલુંય બળે !
છે | જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૧
