________________
જ બનાવી નહી શકે શું ? શૂરાતનનો શંખધ્વનિ ફેલાવીને,
બીજાને પોરસ ચડાવતો હું અણીને અવસરે, ભાંગી નહિ પડું, માયકાંગલો નહિ બની જાઉં, સંગ્રામમાં જેની કિંમત છે, એ હિંમત હારી નહિ જાઉં-એમ મારાં રોમે રોમ મને પુકારે છે. છે આપની આજ્ઞા એ જ મારો માર્ગ !”
શ્રી સૂરિસ્કંદકનો આ સિંહનાદ સહુ સાંભળી જ રહ્યા. લલાટે લખાયેલા લેખ મિથ્યા થવાના નહોતા. પ્રભુ મૌન રહ્યા. આ મૌનને સંમતિ માનીને શ્રી કુંદકસૂરિ પોતાના પાંચસો શિષ્યોના પરિવાર સાથે કુંભકારનગર ભણી વિહાર કરી ગયા.
૧ | જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૧
વષ રેલાવતી મેઘમાળાની જેમ ઠેર ઠેર ધર્મવાણીનાં પાણી રેલાવતા શ્રી કુંદકસૂરિજી એક દહાડો કુંભકાર નગરની ઉદ્યાન ભૂમિને પાવન બનાવી રહ્યા. આ પાવનતાને માણી જાણવાનું સ્વપ્ન સેવતી જનતાનો આનંદ નિરવધિ બન્યો. રાજવી દંડકાગ્નિ અને રાણી પુરંદરયશાને માટે તો જાણો મોં માંગ્યા મેહુલા વરસવાના હતા. પણ પુરોહિત પાલકે જ્યાં શ્રી સ્કંદકસૂરિજીનું નામ સાંભળ્યું, ત્યાં જ એને પોતાનો ભૂતકાળ યાદ આવી ગયો :
અરે ! આ એ જ સ્કંદક! જેણે શ્રાવસ્તીની ભરી ભરી સભામાં મારું અને મારા ધર્મનું હડહડતું અપમાન કર્યું હતું ! આ વેરની વસૂલાત ન લઉં, તો પછી હું પાલક શાનો ? શ્રાવસ્તીના એ અપમાનની આવૃત્તિ કુંભકારનગરમાં પણ થાય તો પછી મારી આબરૂ, ફૂટી કોડીનય ન રહે ! માટે ન રહે વાંસ ને ન વાગે વાંસળી-જેવો ઘાટ મારે રચવો જ જોઈએ.”
પુરોહિત મનોમન કોઈ યોજના વિચારી રહ્યો. લાંબા વિચારને અંતે પોતાની મેલી મુરાદને બર લાવતી યોજના જડી આવતાં એ અટ્ટહાસ્ય કરી ઊઠ્યો : રે ! અંદક ! જો,
