________________
‘પ્રભો! કુંભકાર નગર દૂર નથી. આપની આજ્ઞા હોય તો ત્યાં જાઉં અને બહેનને કંઈક ધર્મોપદેશ આપું.’
સર્વને જાણનારા અને જોનારા પ્રભુએ જવાબમાં કહ્યું: સ્કંદક ! એ પ્રદેશ તારી સમાધિ માટે અનુકૂળ નથી. ત્યાં જઈશ તો, વિઘ્નનો વાયરો એવો તો જોરદાર વાશે કે તારા કાળજાના કોર્ડિયે જલતી સાધના, સમતા અને સમાધિની જ્યોત બુઝાઈ જશે. તું વિરાધનાના વાયરામાં ખેંચાઈ જઈશ! ક્ષમાની ક્ષિતિજને તું આંબી નહિ શકે!
અંતરના તાર-તારને બહેન તરફનું ધર્મ-વાત્સલ્ય ખેંચી રહ્યું હતું. શ્રી સ્કંદકસૂરિજીએ ફરી પૂછ્યું:
‘ભગવાન! મારા અંતરમાં તો અંધકાર છવાશે, પણ આ પાંચસો શિષ્યોની સમાધિનું ભાવિ ભવ્ય છે કે ભયંકર?' મધુરી સૂરાવલિ સંભળાઈ :
આ પાંચસો ક્ષમાની ક્ષિતિજને આંબી જઈને આરાધક રહેશે એટલું જ નહિ! સ્કંદક, એ બધાની આરાધકતાની આધારશિલા બનવાનું પુણ્ય તને સાંપડશે. તારા શિષ્યો, તારા સહારે, આધિ, વ્યાધિ અને ઉપાધિના ઝીંકાતા ઝંઝાવાતમાંય સમાધિની જ્યોતને જાળવીને વધુ જ્વલંત બનાવી શકશે, એ સહુ પ્રકાશના પંથે પગલાં ઉઠાવી જશે. પણ તારે તો અંધાર જ વેઠવો પડશે! '
,
શ્રી સ્કંદકસૂરિનું અંતર નાચી ઊઠ્યું : પાંચસોની આરાધનાની આધારશિલા બનવાનું પુણ્ય તો મારા ભાગમાં આવશે ને? પાંચસોને આરાધક તરીકે અણનમ રાખનાર હું શું બરાબર મક્કમ મુકાબલો કરું તો આરાધક ન બની શકું ? એમણે હર્ષભેર કહ્યું :
‘પ્રભો ! પ્રભો ! પાંચસોને આરાધક તરીકે અણનમ રાખવા દ્વારા મળેલું પુણ્ય, મને પણ પહાડની જેમ અડગ
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૧
