________________
ભૂખ્યાને ભૂપતિનું ભાણું મળ્યું ! સહુ ધર્મદેશના સાંભળવા ચાલી નીકળ્યા.
સ્કંદકકુમારની આંતર-ધરતી વિરાગની વનરાજીથી લચી ઊઠેલી તો હતી જ. એમાં વળી ભગવાન શ્રી મુનિસુવ્રત
સ્વામીની ધર્મવાણીના મેઘ ત્યાં અનરાધાર વરસ્યા. પછી એ વિરાગની ખિલવણીમાં કમીના શી રહે? કુમારે પ્રભુ સમક્ષ પોતાનું વિરાગી અંતર ખુલ્લું કર્યું. જિતશત્રુ અને ધારિણી પોતાના પુત્રની વિરાગ-ભાવનાને ટાળી ન શક્યા. સ્કંદક એકનો એક પુત્ર હતો, છતાં એના હૈયામાં હિલોળે ચડેલો વિરાગનો સાગર જોતાં જ એમને લાગ્યું કે નીલગગનમાં ઊડવા મથતા આ મુક્તિ-ઝંખી પંખીને પાંજરામાં પૂરવાનો શો અર્થ ? ને એમણે દીક્ષા માટે અનુમતિ આપી.
શ્રાવસ્તીનું વાતાવરણ વિરાગમય બની ઊઠ્યું. ઠેરઠેર વિરાગનાં વાજાં વાગી રહ્યાં. પુરંદરયશા પોતાના ભાઈને, ત્યાગપંથે વળાવવા હાજર થઈ ગઈ. એક પનોતી પળે પાંચસો મિત્રોની સાથે સ્કંદકે સંયમ-જીવનનો સ્વીકાર કર્યો. પાંચસો શિષ્યોથી શોભતા શ્રી સ્કંદક-મુનિ, જાણે ત્યાગધર્મના જીવતા જાગતા આદર્શ બની ગયા. | વર્ષોનાં વહાણાં વાઈ ગયા બાદ, ભગવાન શ્રી
મુનિસુવ્રતસ્વામીની સાથે સાથે વિચરતા અને સાધુમાંથી સૂરિ બનેલા શ્રી સ્કંદસૂરિજી, કુંભકારનગરની આજુબાજુના | પ્રદેશમાં આવ્યા અને એમના સ્મરણની સૃષ્ટિમાં, બહેન પુરંદરયશા તરફની લાગણીના એ દિવસો સાંભરી આવ્યા. અંતર કંઈક લાગણી-પ્રધાન બન્યું. ઉનાળામાં સૂકો જણાતો રાજમાર્ગ જેમ વર્ષાઋતુમાં આછા આછાં તૃણાંકુરોથી રંગીન બની ઊઠે એવી પોતાની મનોસ્થિતિ વર્ણવીને એમણે પ્રભુ પાસે અનુજ્ઞા યાચી:
| જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૧
