________________
"૭૮ ]
[ આગમસાર માનકાળે મનુષ્યભવરૂપી અવસર પ્રાપ્ત થયેલ છે, અને કર્મોનો સર્વથા ક્ષય મનુષ્યભવમાંજ કરી શકાય છે, અન્ય ગતિમાં તેની સામગ્રી મળતી નથી એમ વિચારી આત્મહિતાર્થે અહિંસાદિ ધર્મની આરાધના કરી લેવા આત્માથીઓએ સદા જાગૃત ને ખંતીલા રહેવું. એમ તીર્થકર દે સર્વજ્ઞ બની સંસારના સ્વરૂપને યથાર્થ જાણ્યા પછી ઉપદેશ આપે છે. પછી કેાઈ જીવ ધર્મગુરૂને ચોગ થતાં ધર્મકથા સાંભળી, બેધ પામી, વૈરાગ્યવાસિત બને છે, અને સંસાર તજી સંયમ અંગીકાર કરે છે, પછી બાહ્ય અને આત્યંતર પરિગ્રહને અને આરંભ–સમારંભના કાર્યોને સર્વથા તજી, જ્ઞાનવૃદ્ધિ કરી ચારિત્રનું ઉત્કૃષ્ટ ભાવથી વિશુદ્ધપણે પાલન કરે છે. વિશુદ્ધ ચારિત્ર સાથે તપનું આરાધન કરી અષ્ટકમને ક્ષચ કરવા ઉદ્યમવત બને છે, અને અપ્રમત્ત ગુણસ્થાનને પ્રાપ્ત કરી મુક્તિપદને રોગ્ય બને છે, પછી સર્વ કર્મક્ષય કરી નિર્વાણ પામી સિદ્ધપદને પ્રાપ્ત કરી મોક્ષના શાશ્વતા અનંતા સુખને પ્રાપ્ત કરે છે. સર્વજ્ઞના આ સદુપદેશને ગ્રહણ કરી આત્માથી જીવે ભવને અંત કરવા સંત બનવું અર્થાત્ દીક્ષા લઈને મનુષ્યભવને સાર્થક કરવો એવો બોધ છે,
પરાક્રમી સાધક સંયમ લેવા તૈયાર થાય ત્યારે તેના માતાપિતાદિ સ્વજને તેને રોકે છે, આજ્ઞા દેતાં નથી, અને ઘણીવાર દીક્ષા લીધા પછી પણ પાછા ફરવા વિનંતિ કરે છે પણ તેવા સમયે સ્વજનો પ્રત્યે મહાસક્ત બનવું નહિ. અને અડગ રહી સંયમ લે ને પાળવે એ પ્રભુનો હિતેપદેશ છે, એમ સુધર્માસ્વામી પ્રથમ ઉદેશામાં શિષ્ય જંબુસ્વામીને કહે છે.
