________________
શ્રી આચારાંગ સૂત્ર ]
[ ૬૩ છે, જે ઉદયમાં આવતાં ભેગવવા દોહ્યલા થઈ પડે છે ત્યારે સમતા રાખવાને બદલે વલોપાત કરીને નવા અશુભ કર્મ બાંધીને સંસારચક વધારે છે. તેથી સારાયે સંસારને અશરણરૂપ જાણ જે “ધીર પુરૂષ' છે, તે એક ક્ષણનો પણું પ્રમાદ ધમકરણ કરવામાં ન કરે – ધીરે મુહુત્તમવિ | પમાયએ ૭વા કારણ કે “વઓ અચેઈજેશ્વણું” યુવાની (અને આયુષ્ય) દરેક ક્ષણે વીતતું જાય છે. માટે હજી જ્યાં સુધી શરીરની શક્તિ ઘટી નથી, ત્યાં સુધી પ્રત્યેક પળને અણુમેલ જાણું જે વ્રત, તપ, જપ આદિ ધર્મ અનુષ્ઠાનમાં જ ગાળે છે.તે જ ખરે પંડિત છે અર્થાત્ સાચે સાધુ છે.
આમ આ પ્રથમ ઉદ્દેશામાં સંસારનું સાચું સ્વાથમય સ્વરૂપ જાણી, અશરણ અને સંસાર ભાવના ભાવીને, એક ક્ષણ માત્રને પણ વિવેકી જીવે પ્રમાદન કરવાનું અને હરક્ષણ ધમ ક્રિયામાં ગાળવાનું પરમાર્થથી કહ્યું.
પ્રમાદ:- ધર્મકરણી સિવાયની દરેક પ્રવૃત્તિને તીથકર ભગવંતે પ્રમાદ કહેલ છે.
આ ભવમાં પ્રમાદન કરવાથી જ આવતા ભવના છ બોલ સારા બંધાય છે અને જીવને સુગતિ, સમાધિ, અને છેવટે શાશ્વતા સુખરૂપ મોક્ષની પ્રાપ્તિ થાય છે.
બીજા ઉદ્દશાની શરૂઆત જ “અરઈ આઉઠે સે મેહાવી, ખ|સિ મુકે છે ૭૭ અર્થાત્ જે પ્રજ્ઞાવંત, મેધાવી, સંચમ લઈને પછી ઉપસર્ગ કે પરિષહ આવતાં
