________________
૩૨૪ ]
[ આગમસાર અદીનપણે સમભાવે સહેવા, કારણકે ભગવાને “દેહદુખ મહાલં” કહ્યું છે. કોઈને તિરસ્કાર ન કરો, પોતાના રૂપ, તપ, જ્ઞાનાદિને મદ ન કર, આચાર્ય કે ગુર્નાદિનું વચન ઉથાપવું નહિ, દેષ થઈ ગયો હોય તે છુપાવે નહિ પણ ગુરૂ પાસે પ્રગટ કરી, આલેચના લઈ શુદ્ધ થવું,
જ્યાં સુધી ઘડપણ કે બીમારી આવ્યા નથી અને શક્તિ છે ત્યાં સુધી ધર્મારાધના જરાપણ પ્રમાદ કર્યા વગર કરી. લેવી, ક્રોધાદિ કષાયોને તજવા, ગીતાર્થની સેવા કરી જ્ઞાનાદિ. પ્રાપ્ત કરવા, ગુરૂને યથાવિધિ વિનય જાળવવો, તિષ, ઔષધાદિ ગૃહસ્થને ન કહેવા, વિભુષા કે સ્ત્રીને પરિચય ન કરવા, સારી કે ખરાબ વસ્તુ પ્રત્યે રાગ-દ્વેષ ન કરવા, તપ અને સ્વાધ્યાયમાં મગ્ન રહેવું, આ આચારનિધિના પાલનથી પૂર્વ સંચિત પાપ બળી જાય છે અને કેવળજ્ઞાન-- રૂપી જ્યોત પ્રગટે છે.
નવમા વિનય સમાધિ અધ્યયનના ૪ ઉદેશા છે. પહેલા ઉદ્દેશામાં ગુરૂને નિરંતર વિનય કરવા ફરમાવ્યું છે. ગુરૂ કદાચિત્ પતાથી નાની ઉંમરના અને અલ્પજ્ઞાનવાળા હોય તો પણ તેમની હીલના ઘણું ન કરવા, તેમ કરવાથી તેમની મહાઆશાતના થાય છે. ફળસ્વરૂપે બેઇદ્રિયાદિ દુર્ગતિ મળે છે. પણ ગુરૂ કે આચાર્ય પ્રસન્ન થાય તેમ વર્તવું, અને અપ્રમત્તપણે તેમની સેવા કરવી. તેમ કરવાથી જ્ઞાનાદિ ગુણોની આરાધના થાય છે અને અનુક્રમે મોક્ષગતિને પામે છે.
બીજા ઉદેશામાં અવિનય અને વિનયનું સ્વરૂપ કહ્યું છે. ધર્મરૂપી કલ્પવૃક્ષનું મૂળ વિનય છે, તેનાથી જ મોક્ષ કે સદ્દગતિ મળે છે, અને અવિનયનું ફળ ચતુર્ગતિરૂપ
