________________
જ્ઞાતાધમથાંગ –અંગસૂત્ર ] [ ૧૮૭ સમજાવવા આવ્યે, ત્યારે સુદર્શન શેઠે થાવરચા અણગારને સમજાવવા કહ્યું. તેથી સુદર્શન શેઠ સાથે થાવસ્થા મુની પાસે આવ્યો, ચર્ચા કરીને તેમની પાસે પ્રતિબોધ પામે. પોતાના હજાર પરિવ્રાજક સાથે તેમની પાસે દીક્ષા લીધી. પછી થાવાપુત્ર અણગારે પુંડરીક પર્વત પર સંલેખના સંથારો કર્યો. નિર્વાણ પામી સિદ્ધ, બુદ્ધ ને મુક્ત થયા.
વિચરતાં વિચરતાં શુક અણગાર એકદા શેલગ રાજાના નગરમાં પધાર્યા. ધર્મ સાંભળી શેલગ રાજાએ પંથક મંત્રી પ્રમુખ પ૦૦ શ્રાવકો સાથે દીક્ષા લીધી, પછી શુક અણગાર પણ પુંડરીક પર્વત પર સંથારો કરી સિદ્ધ થયા.
સંયમધર્મ પાળતાં એકવાર શેલગ રાજર્ષિ બીમાર પડયા. પિતાના નગરમાં પધાર્યા, ત્યાં મંડુક રાજાએ તેમની દવા કરાવી ખૂબ સેવા કરી, સાજા થઈ ગયા, પણ પછી કર્મોદયના કારણે ખાવાપીવામાં ખૂબ આસક્ત થઈ જવાથી કલ્પ પૂરો થવાં છતાં વિહાર ન કર્યો. તેથી ૪૯ શિષ્ય તેમને છોડીને વિહાર કરી ગયા. માત્ર પંથક મુની તેમની સેવામાં રહ્યા. માસી પાખીનું પ્રતિક્રમણ કરી પંથકમુની ગુરૂને વંદન કરવા જતાં પગને અડી જવાથી ગુરૂ જાગી ગયા. ગુસ્સે થઈ ગયા ત્યારે શિષ્ય સવિનય કહ્યું કે આપને વંદણું કરવા જવાથી અડી જવાયું છે; માટે ક્ષમા કરે, જાણી બુઝીને જગાડયા નથી, શિખ્ય પંથકજીના વિનયભર્યા વચન સાંભળી ગુરૂ શેલગરાજર્ષિ મેહનિદ્રામાંથી પણ જાગી ગયા, પંથકને ખમાવ્યા. આલોચના કરી પ્રાયશ્ચિત લઈ બીજા જ દિવસે વિહાર કરી ગયા, તે જાણી ૪૯ શિષ્ય પણ ગુરૂ પાસે પાછા ફર્યા, ને બધા સિદ્ધ, બુદ્ધ ને મુક્ત થયા.
આ ચરિત્રસ્થાને પરમાર્થ એ છે કે મહદયે