________________
૮૪ ]
[ આગમસાર ભંગથી પાંચ મહાવ્રત નાશ પામે છે. (કેમ? તે ગુરૂગમથી સમજવું.)
સામાન્યપણે વિષ વગેરેના પ્રયોગથી આપઘાત કરે. તેને અશુભ કર્મને હેતુ માનેલ છે, અને તેથી દુર્ગતિની પ્રાપ્તિ થાય છે. પરંતુ શીલવ્રતના સંરક્ષણ માટે જ્યારે સાધક તેને પ્રયોગ કરે છે, તે તેને “અશુભ કમબંધ થતો નથી પણ આગામી ભવમાં પુણ્ય સાથે લઈ જનારૂ તેથી સદ્ગતિ દેનારૂં તેમજ મોક્ષના અધિકારી બનવામાં સહાયરૂપ જાણવું એમ હું (પ્રભુ) કહું છું. કારણ કે ચારિત્રના રક્ષણ માટે કરેલ આવા અપમૃત્યુને મુનીઓના માટે અતિસમયના સંલેખના (સંથારા) મૃત્યુ સમાન કહેલ છે, કર્મોને અંત કરનાર કહેલ છે, વ્રતના રક્ષણ કાજે શરીરનો મેહ તજીને શરીરને અંત આણે છે તેથી નિર્મોહી કહેલ છે, મોહને નાશ કરનાર હોવાથી મોક્ષના હેતુરૂપ કહેલ છે, એટલે જ આ અધ્યયનના વિક્ષ” અને “વિમેહ* બંને નામ સાથક
ટુંકમાં પોતાના પ્રાણેનું પણ બલિદાન આપીને બ્રહ્મચર્યવ્રતનું રક્ષણ કરવાનું ફરમાવ્યું છે. એમ ફરમાવીને સાધુના જીવનમાં બ્રહ્મચર્યવ્રતનું અત્યંત માહાતમ્ય સ્થાપ્યું છે. સાધુ બ્રહ્મચારી જ હોય, અર્થાત બ્રહ્મ કહેતાં પરમાત્માની સમીપે જ વિચરનારો હોય, પરમાત્મપદની પ્રાપ્તિ સિવાય તેનું બીજું લક્ષ્ય જ ન હોય, અને તે પદની અર્થાત
