________________ વીરશિરામણી વસ્તુપાળ. “બરાબર છે તમારો નિશ્ચય સ્તુત્ય છે. પણ એ અભિમાની મંત્રીને લાલચથી વશ કરી શકાય તેમ નથી?” દીકે શંખનાં કથનને -ઉત્તેજન આપતાં પૂછ્યું. “એને લાલચમાં નાંખવા મેં પ્રયાસ તે કર્યો છે અને સંદેશામાં એ હકીકત તેને કહેવરાવી છે, પરંતુ એ સંબંધમાં મને વિશ્વાસ નથી. વસ્તુપાળ લાલચને વશ થાય, એ મૂર્ખ હેય, એમ હું માનતો નથી.” રાખે ઉત્તર આપતાં કહ્યું. મારી માન્યતા પણ એવીજ છે; તેમ છતાં તમે એને લાલચમાં નાંખવા પ્રયાસ કર્યો છે, એ ઠીક કર્યું છે. હવે પરિણામ શું આવે છે, એ જોવાનું છે.” દીકે કહ્યું. પરિણામ યુદ્ધ વિના બીજું આવવાનું નથી. વીર પુરૂષોની તકરારમાં તલવાર એ છેવટને ઉપાય છે.” શંખે કહ્યું. યુદ્ધ થાય તે એમાં આપણને ડરવાનું કોઈ કારણ નથી. તમારા શૌર્ય અને બાહુબળ આગળ વસ્તુપાળ શા હિશાબમાં છે?” દીકે પાંખના વખાણ કરતાં કહ્યું. શંખે મૂછો ઉપર પિતાને હાથ ફેરવ્યો. તેણે ખુંખારે કરીને કહ્યું આ યુદ્ધમાં જ આપણો જ છે.” “તમારી ધારણા સત્ય છે.” દીકે કહ્યું. - “અને ખંભાત આપણા હાથમાં આવતાં એનું મંત્રીપદ તમને આપવાની મારી ઈચ્છા છે.” શંખે કહ્યું. “તમારી ઈચ્છાને માન આપવા હું તૈયાર છું.” સદી હસીને કહ્યું. બહુ સારૂ” શંખ એટલું કહીને આસન ઉપરથી ઉઠશે. સદીક પણ ઉભું થયું. શંખે ચાલતાં ચાલતાં કહ્યું. “હવે સિન્યની તપાસ કરવા માટે જાઉં છું. તમે મારી સાથે આવો છો?” હા.” સદી કે ઉત્તર આપે. “કારણ કે તમારું સિન્ય કેવુંક અને કેટલુંક છે, એ જોવાની મારી ઇચ્છા છે.” “તે ચાલો ત્યારે.” શંખે કહ્યું. તેઓ વાર્તાલાપ કરતાં કરતાં ખંડમાં પ્રવેશદ્વાર સુધી આવી. પહોંચ્યા હતા. તે વખતે પહેરેગીરે આવી શંખને નમન કરીને કહ્યું.